Моҳи Раҷаб яке аз моҳҳои муқаддас аст, ки дар он Расули акрам (с) бо баъзе ривоятҳо ба Исро ва Меъроҷ рафта буданд. Ин моҳест, ки дар он барои мусулмонон намоз фарз шуд, моҳест, ки шахси мусулмон бояд барои моҳи мубораки Рамазон омода шавад, рўза дорад ва аз тамоми амалҳои нописанд иҷтиноб варзад.

Ислом динест, ки инсонро роҳи ростро нишон медиҳад ва аз зулму торикӣ башариятро наҷот медиҳад.ҳифзи ҳаёти инсон, ғамхорӣ оиди солимии ў яке аз усулҳои мабдаии Ислом буда, дар тўли таърихи худ пайваста ва беғаразона ба муқобили нашъамандӣ ва ин бадиро яке аз хавфноктарин падидаи тамаддуни инсонӣ меҳисобад.

Бояд қаблан зикр намуд, ки ҳамаи инсоният, новобаста аз он ки аз кадом рангу нажоданд, дар кадом сарзамин ба сар мебаранд, ба ҳар забоне, ки суҳбат кунанд ва намояндаи ҳар ќишру табаќае, ки бошанд, фарзанди Одаманд ва дар манзалати фарзандии Вай мартабаи баробар доранд.

Парчам, ки бо номҳои байрақ ва ливо миёни мардуми мо маъруф аст, дар таърихи Ислом падида ё рӯйдоди бегона нест. Яке аз хусусиятҳои хоси он муттаҳидию сарҷамъии мардуми як давлат баҳри ҳимояи арзишҳои миллӣ, давлатӣ ва сарзамини аҷдодӣ мебошад.

Муҳимтарин дастоварди Тоҷикистон зери роҳбарии Пешвои миллат дар радифи садҳо дастовардҳои сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоию маънавӣ ин ташкили ҷараёни эҳёи фарҳангӣ мебошад.

Имрўз баъди сипарӣ гардидани 31 сол аз қабули Конститутсия таҳти сарварии Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мардуми кишвар ба фатҳи қуллаҳои баланди пешрафту созандагӣ ва худшиносию ҳувияти миллӣ қадамҳои устувор мегузоранд.