Дар ин навишта мехоҳем дар бораи ду хислати бад ва ду одати носазое сухан гўем, ки бисёре аз мардум ба он мубталоянд ва ҳатто онро ночиз мешуморанд, вале дар назди Худованд он ду басо гуноҳи бузург аст. Кор то ҷое расидааст, ки мардум бо ин ду хислат кори худро оғоз мекунанд ва маҳфилу нишастҳои худро бо он гарм мекунанд.

Абармардони миллати тоҷик ва ҳомиёни шуҷои Ватан дар дарозои таърих ҳифзу ҳимояи хоки Ватанро ба ҷон хариданд, қурбон шуданд, ба коми оташ рафтанд, дар муқобили тири душман сина сипар карданд, аммо таслим нашуданд, то қатраи хуни охирин аз марзу буми хеш муҳофизат карданд…

Шурӯъ аз ибтидои солҳои 90-уми асри гузашта як гурӯҳи одамон бо истифода аз номи поки ислом барои расидан ба манфиатҳои шахсӣ даст ба хиёнати миллат ва мазҳаб заданд. Онҳо сараввал мардумро ба "Майдони шаҳидон" даъват намуда, халқи кишварро ба ду гурӯҳ ҷудо карданӣ шуданд.

Намози таровеҳ дар тамоми шабҳои моҳи Рамазон суннати муаккада буда, хондани он барои марду зан савоб дорад ва таркаш бидуни узр гуноҳ аст. Имом Бухорӣ аз Абўҳурайра (р) ривоят карда, ки ў фармуд: «Пайғамбар (с) мардумро ба қиёми шабҳои моҳи Рамазон тарғиб мекард, бидуни он ки дар ин маврид онҳоро таъкид намояд ва мефармуданд: «Касе, ки ба хотири имон ва умеди аҷру савоб дар шабҳои Рамазон ба намоз бархост, гуноҳони гузаштааш омурзида мешавад»».

Бикўш, то ин моҳ нуқтаи гардише барои муҳосабаи нафс ва тақвияти аъмол, баргашт аз гуноҳон ва ислоҳи зиндагият бошад.

Рӯза барои рӯзадор як имтиҳони Худованд аст, ки бо вуҷуди ташнагиву гуруснагӣ ва мавҷуд будани анвои таъомҳои лазиз аз хӯрду нӯш ва ҳамбистарӣ худро нигоҳ медорад. Инчунин рӯза дар вуҷуди инсон ҳисси раҳму шафқат ва муҳаббату бародариро бедор мекунад.