Садақа кардан сабаби кушоиши ризқ гашта, Худованд дар ин дунё ҳам ба садақакунанда баракат ато мекунад. Худованд мефармояд: «Бигў: Ҳамоно Парвардигори ман ризқро фаровон медиҳад, барои ҳар касе, ки аз бандагонаш бихоҳад ва танг мекунад. Ва ҳар он чизеро, ки нафақа мекунед, пас Худованд онро бармегардонад. Ва ў беҳтарин ризқдиҳандагон аст»

Воқеан, мақоми зан – модар дар ислом бисёр баланд мебошад ва беҳуда нест, ки дар Қуръони карим сураи чаҳорум бо номи «Нисо» (занон) нозил шудааст.

Рӯзаи моҳи Рамазон яке аз аркони умдаи дини мубини Ислом мебошад. Дар баёни ҳикмати машруъияти рӯза уламои муҳаққиқ чунин назар доранд, ки Худованди ҳаким инсонро табиъатан чунин офаридааст, ки ӯ хамеша нафси худро дӯст дошта, ҳамеша барои пурра кардани эҳтиёҷоти хосси худаш саъйу талош меварзад.

Расули Худо (с) фармуданд: "Агар умматони ман шарафи моҳи Рамазонро медонистанд, таманно мекарданд, ки тамоми сол Рамазон бошад". Чунки тоати он мақбул, дуои он мустаҷоб ва гуноҳи он бахшида мешавад.

«Шаъбону шаҳрӣ ва Рамазону шаҳруллоҳ». Яъне: Шаъбон моҳи ман ва Рамазон моҳи Аллоҳ аст. (Дайламӣ).