Домуллои азиз, аз шумо хоҳиш дорам, ки якчанд дуои баъд аз намозро менавиштед.

Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳ. Бародари азиз, пас аз намоз метавонед ин дуҳоро бихонед:

«Аллоҳумма тақаббал минно салотано бифазлика ва карамика ва ло тазриб биҳо вуҷуҳано ё Илоҳал-оламин ва ё Хайран-носирин таваффано муслимин ва алҳиқно бис-солиҳин бираҳматика ё Араҳамар-роҳимин».

Тарҷума: Худовандо, ба фазлу карамат аз мо намозамонро бипазир ва онро ба рӯйамон мазан, эй Худои оламиён ва эй беҳтарин мададгорон, моро мусулмон бимирон ва ба солиҳону некукорон бипайванд, умед аз раҳмати Ту дорем, эй Меҳрубонтарини меҳрубонон.

«Аллоҳумма иннӣ асъалаука хайрал-масъалати ва хайрад-дуои ва хайран-наҷоҳи ва хайрас-савоби ва саббитнӣ ва саққил мавозинӣ ва ҳаққиқ имонӣ варфаъ дараҷатӣ ва тақаббал салотӣ вағфир хатиотӣ ва асъалукад-дараҷотил-ъуло минал-ҷаннаҳ».

Тарҷума: Худовандо! Беҳтарин дархосту дуо ва беҳтарин комёбӣ, беҳтарин илму амалу беҳтарин подош, беҳтарин зиндагӣ ва беҳтарин маргро аз Ту мехоҳам, маро собитқадам бидор ва каффаи некиҳоямро сангин бигардон, имонамро муҳаққақ соз ва дараҷаамро баланд гардон, намозамро бипазир ва лағзишҳоямро биёмурз, дараҷоти болои биҳиштро аз Ту хосторам.

«Аллоҳумма иннӣ асъалука илман нофиъан ва ризқан таййибан ва амалан мутақаббалан».

Тарҷума: Худовандо! Аз Ту илми судманд, ризқи ҳалол ва амали мақбул мехоҳам.

Пас аз тиловати сурае ё чанд ояте аз Қуръон ин дуо хонда мешавад: «Аллоҳумма наввир қулубано бил-Қуръон ва заййин ахлоқано бил-Қуръон ва наҷҷино минан-нори бил-Қуръон ва адхилнал-ҷанната бил-Қуръон. Раббанағфир лано ва лиихвониналлазина сабақӯно бил-имон ва ло таҷъал фӣ қулубино ғиллал-лиллазина оманӯ, Раббано иннака Ғафурур-Раҳим бираҳматика ё Арҳамар-роҳимин».

Тарҷума: Худовандо! Қалбҳои моро бо нури Қуръон мунаввар бигардон, ахлоқи моро бо зинати Қуръон музайян бигардон, моро ба шарофати Қуръон аз азоби дӯзах бираҳон ва ба каромати Қуръон моро дохили биҳишт бигардон. Парвардигоро! Мо ва бародаронамонро, ки ба имон овардан бар мо сабқат карданд, биомурз ва дар дилҳои мо нисбат ба онон, ки имон оварданд, ҳеҷ кина пайдо макун. Парвардигоро! Ту Бахшояндаи Меҳрубон ҳастӣ, умед аз раҳмати Ту дорем, эй Меҳрубонтарини меҳрубонон.   

Дар охир метавонед ин дуоро бихонед:

«Раббано отино фид-дунё ҳасанатав-ва фил-охирати ҳасанатав-ва қино азобан-нор».

Тарҷума: «Парвардигоро! Ба мо дар дунё некӣ бидеҳ ва дар охират некӣ бидеҳ ва аз азоби дӯзах моро раҳоӣ бахш».