Тарзи дуруст анҷом додани таҳорат ва зикр кардани кадом дуоҳоро дар вақти вузӯ пурра фаҳмонед!

Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳу. 1. Бародари азиз, равиши дурусти таҳорат ва дуоҳои он бо тарҷумаашон ба тартиби зайл аст:

Дар вақти шустани ҳар ду даст мегӯяд: Бисмиллоҳил-Алиййил-Азим вал-ҳамду лиллоҳи ало динил-Ислом. Ба номи Худованди баландмартабаи боазамат, ҳамду сано бар Худо бод, ки неъмати Исломро ба ман арзонӣ дошт.

Пас аз фориғ шудан аз истинҷо мегӯяд: Аллоҳумма таҳҳир қалбӣ минан-нифоқ ва ҳассин фарҷӣ минал-фавоҳиш. Худоё, қалби маро аз нифоқ пок кун ва андомамро аз корҳои қабеҳ нигоҳ дор.

Дар вақти шустани ҳар ду даст мегӯяд: Бисмиллоҳил-Алиййил-Азим вал-ҳамду лиллоҳи ало динил-Ислом. Ба номи Худованди баландмартабаи боазамат, ҳамду сано бар Худо бод, ки неъмати Исломро ба ман арзонӣ дошт.

Чун об дар даҳон кунад, бигӯяд: Аллоҳумма аъиннӣ ало зикрика ва шукрика ва ҳусни ибодатика ва тиловати китобика. Худоё, маро бар зикру шукр гуфтани худ ва тиловат намудани китобат кумак намо.

Чун об дар бинӣ кунад, бигӯяд: Аллоҳумма ариҳнӣ роиҳатал-ҷаннати варзуқнӣ мин наъимиҳо. Худоё, ба машоми ман бӯи хуши биҳиштро бирасон ва аз неъматҳои он рӯзиям деҳ.

Чун рӯй бишӯяд, дар оби аввал бигӯяд: Ашҳаду алло илоҳа иллаллоҳу ва ашҳаду анна Муҳаммадан абдуҳу ва расулуҳу. Гувоҳӣ медиҳам, ки маъбуде барҳақ ба ҷуз Худованд нест ва гувоҳӣ медиҳам, ки Муҳаммад (с) банда ва фиристодаи Ӯст.

Дар оби дувум бигӯяд: Аллоҳумма баййиз ваҷҳӣ бинури маърифатика явма табяззу вуҷуҳу авлиёика ва ло тусаввид ваҷҳӣ явма тасвадду вуҷуҳу аъдоика. Худоё, рӯзе, ки чеҳраҳои дӯстонатро сафеду нуронӣ мегардонӣ, чеҳраи маро низ бо нури маърифатат сафеду нуронӣ гардон ва он рӯзе, ки рӯйҳои душманонатро сиёҳ мегардонӣ, чеҳраамро сиёҳ магардон.

Чун дасти рост бишӯяд, бигӯяд: Аллоҳумма аътинӣ китобӣ бияминӣ ва ҳосибнӣ ҳисобан ясиро. Худоё, номаи аъмоламро ба дасти ростам бидеҳ ва ҳисобро бар ман осон гардон.

Чун дасти чап бишӯяд, бигӯяд: Аллоҳумма ло туътинӣ китобӣ бишимолӣ ва ло мин варои заҳрӣ ва ло туҳосибнӣ ҳисобан асиран ва ло туъаззибнӣ азобан нукро. Худоё, номаи аъмоламро ба дасти чапам ва аз паси пуштам мадеҳ, ҳисобро бар ман душвор магир ва ба азоби сахт гирифтор макун.

Чун масҳи сар кашад, бигӯяд: Аллоҳумма ғашшинӣ бираҳматика ва анзил алаййа мин баракотика ва азлилнӣ таҳта аршика явма ло зилла илло зиллу аршика. Худоё, маро бо раҳмати худ бипӯшон ва хайру баракати худро бар ман фуруд овар, дар рӯзе, ки ҳеҷ сояе ҷуз сояи арши Ту намондааст, маро дар зери сояи арашат қарор бидеҳ.

Чун масҳи гӯш кашад, бигӯяд: Аллоҳуммаҷъалнӣ миналлазина ястамиъӯнал-қавла фаяттабиъӯна аҳсанаҳу. Худоё, маро аз ҷумлаи касоне бигардон, ки ба сухан гӯш медиҳанд ва ба некӯтарини он пайравӣ мекунанд.

Чун масҳи гардан кашад, бигӯяд: Аллоҳумма аътиқ рақабатӣ ва рақабата обоӣ ва уммаҳотӣ ва аҳли байтӣ минан-нор. Худоё, гардани ман ва гардани падарону модарон ва аҳли хонадонамро аз оташи дӯзах озод кун.

Чун пойи рост бишгӯяд, бигӯяд: Аллоҳумма саббит қадамаййа алас-сироти явма тазиллу фиҳил-ақдом. Худоё, рӯзе, ки қадамҳо мелағжанд, ҳар ду қадамамро бар пули сирот собиту устувор бидор.

Чун пойи чап бишӯяд, бигӯяд: Аллоҳуммаҷъал саъйӣ машкуран ва занбӣ мағфуран ва амалӣ мақбулан ва тиҷоратӣ лан табуро. Худоё, саъйи маро пазируфта, гуноҳамро омурзида, амаламро қабулшуда ва тиҷоратамро безиён ва судманд бигардон.

Хондани ин дуоҳо мустаҳаб буда, дар баъзе китобҳои фиқҳӣ ворид шудаанд. Пас аз фориғ шудан аз вузӯ ин дуоро мехонад: Ашҳаду алло илоҳа иллаллоҳу ваҳдаҳу ло шарика лаҳу ва ашҳаду анна Муҳаммадан абдуҳу ва расулуҳу. Аллоҳуммаҷъалнӣ минат-таввобин ваҷъалнӣ минал-мутатаҳҳирин. Гувоҳӣ медиҳам, ки маъбуде барҳақ ба ҷуз Худованди якка ва беанбоз нест ва гувоҳӣ медиҳам, ки Муҳаммад (с) банда ва фиристодаи Ӯст. Худоё, маро аз зумраи тавбакорон ва покон бигардон.

Амирулмуъминин Умар ибни Хаттоб (р) дар фазилати ин дуо аз Паёмбар (с) ривоят мекунад: «Шахсе таҳорати хуб кунад ва ин дуоро бихонад, ҳашт дари биҳишт ба рӯяш боз мешавад ва ӯ аз кадом даре, ки хост, дохил мешавад». (Ривояти Тирмизӣ)

2. Гӯш кардани мусиқӣ кароҳият дорад, лекин шунидани он гуна сурудҳое, ки мазмуни онҳо эҳтироми падару модар ё азамату бузургии Худо ва эҳтироми Пайғамбар (с)-ро дошта бошад ва дар онҳо ҳаҷву таҳқир набошад, ҷоиз аст ва боке надорад.