Тӯли тахминан шаш сол аст, ки ман ба дарди дил гирифторам, намедонам аз тарс бошад ё аз ғамгинӣ, ки гоҳ-гоҳе меларзад. Чанд сол пеш ба табиб муроҷиат намуда будам, дору навишт ва истифода бурдам, вале сиҳҳат наёфтам.

Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳу. Бародари азиз, шумо ҳар шаб қабл аз хоб ва ҳар субҳ қабл аз бомдод сураи “Фотиҳа”, “Оятул-Курсӣ”, сураҳои “Кофирун”, “Ихлос”, “Фалақ” ва “Нос”-ро се бор хонда, ба дастонатон бидамед ва ҳар ду каффи дастро аз болои либосатон ба тамоми бадани худ бимолед ё худро дар назди як нафари мутахассис дуохонӣ кунед, иншоаллоҳ умед аст, ки шифо меёбед. Агар имконият дошта бошед, аз оби Замзам истифода намоед, зеро Расули Худо (с) фармудаанд: “Оби Замзам ба ҳар нияте нӯшида шавад, муассир ва муфид аст”.  Худованд ба шумо шифои комил ва сиҳҳати оҷил ато фармояд.