Дар бораи саҷдаи тиловат ба тафсил фаҳмонед, чӣ хел бояд ният кард ва чанд бор саҷда кард, салом бояд дод ё на? Дар охир дар ҳаққи ман, ки дар ғарибӣ ҳастам, дуои хайр кунед.

Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳ. Бародари азиз, саҷдаи тиловат дар чордаҳ ояти Қуръон вуҷуд дорад, касе ки яке аз ин оятҳоро тиловат кунад ё шунавад, як бор саҷда бар вай лозим мешавад. Пас аз адои саҷда салом додан лозим нест. Нияти саҷдаи тиловат чунин аст: “Навайту ан асҷуда саҷдатат-тиловати мутаваҷҷиҳан илал-Каъбати Аллоҳу Акбар”. Яъне ният кардам саҷдаи тиловат кунам, рў овардам ба қибла, Аллоҳу Акбар. Пас аз гуфтани такбир фавран як саҷда карда, дар он се ё панҷ бор “Субҳона Раббиял-Аъло” мегўяд, сипас “Аллоҳу Акбар” гуфта, сар аз саҷда мебардорад ва ин дуъоро мехонад: “Саҷадту лир-Раҳмон, ва оманту бир-Раҳмон, фағфир лӣ зунубӣ ё Раҳмон, самиъно ва атаъно, ғуфронака Раббано ва илайкал-масир”. Тарҷума: Саҷда кардам барои Худои бахшоянда ва ба Ў имон овардам, эй Зоти бахшанда, гуноҳони маро биёмурз, шунидему итоат кардем, мағфирати Туро мехоҳем ва бозгашт ба сўи Туст”. Худованд шуморо ҳамеша дар ҳифзу паноҳаш нигоҳ дорад ва бароятон комёбӣ ато фармояд.