Аз шумо хоҳиш мекунам, ки дар бораи намози ҷумъа маълумот медодед.

Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳ. Бародари азиз, намози ҷумъа яке аз намозҳои фариза аст, ки дар рўзи ҷумъа ба ҷои намози пешин баргузор карда мешавад. Намози ҷумъа ба ҳар касе, ки дорои шароити зерин бошад, фарзи айн аст: Болиғ, мард, озод, тандуруст, бино ва муқими шаҳр будан. Бинобар ин, намози ҷумъа барои ноболиғ, зан, ғулом, мариз, нобино ва мусофир фарз нест. Бо вуҷуди ин, агар афроди мазкур ҳозир шаванд ва якҷо бо мардум намози ҷумъаро адо намояд, ин намозашон ба ҷойи фарзи пешин ҷойгузин хоҳад шуд. Рўзи ҷумъа ду бор азон гуфта мешавад. Бо азони аввал мардум харидуфурўш ва дигар корҳои дунявии хешро раҳо сохта ва ба сўйи масҷид мешитобанд. Қабл аз хутба чаҳор ракъат суннат гузорида мешавад. Сипас имом болои минбар баромада, рў ба ҷамоат қарор мегирад ва азони дувум гуфта мешавад. Баъд аз он имом ду хутба мехонад ва дар миёни он андаке менишинанд. Ҳар гоҳ хутбаи дувумро ба поён расонд, ду ракъат намози ҷумъаро бо мардум адо мекунад. Пас аз адои фарзи ҷумъа чаҳор ракъат суннати дигар гузорида мешавад. Дар охир имом бо мардум якҷоя дуо мекунанд. Барои огоҳии бештар аз аҳкоми намози ҷумъа шумо метавонед китобҳои фиқҳиеро, ки бо хатти кириллӣ нашр шудаанд, мутолиа кунед.