Салафияи имрӯз-ваҳҳобияи дирӯзу хавориҷи парер.

Салафия иттиҳодияи ҷамъиятии байналмилалӣ буда, аъзоёни он аз ҷониби созмонҳои терористӣ чун Ал-қоида, гурӯҳи ба ном “Давлати исломӣ”, “шайхони нафтӣ”,  хадамоти махсуси кишварҳои абарқудрат ва иттиҳодияҳои онҳо маблағгузорӣ  карда мешавад.

Маблағгузории онҳо ғайрирасмӣ ва бо роҳҳои махфӣ сурат мегирад. Бештари ҳолат маблағгузории салафия бо баҳонаи тиҷорат, тавассути тоҷирони байналмилалӣ ва бонкҳои шахсӣ дар  дохил ва хориҷи кишвар амалӣ мегардад.

Аъзои ҷараёни Салафия аксарияти нуқтаҳои сердаромад ба мисли бозор ва дўконҳоро аз они худ менамоянд. Онҳо тибқи нақша фарзандони шахсони бонуфузро ба худ ҷалб менамоянд. Маслиҳат ва барномарезии сармоягузории шохаҳои салафия, вобаста дар кадом кишвар фаъолият намудани онҳост, ки хатмкунандагони донишгоҳњои исломии кишварҳои арабӣ пайравони равияи экстремистии «Салафия» буда, ғоя  ва ақидаҳои ин равияро дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Осиёи Марказӣ ҳамчун ақидаи аҳли суннат ва ҷамоат паҳн намудаанд. Ин афрод дар марказ ва донишгоҳҳои хайриявӣ таҳсили ройгон гирифта, аз ҷониби давлатҳои манфиатдор маблағгузорӣ мешавад. Хатмкунандагони муассисаҳои таълимии «Салафия» танҳо барномаҳои пешниҳодшуда ва тарҳрезшудаи ин ин мамлакатҳоро аз номи Худо ва дини Ислом паҳн менамоянд. Аз ҳамин лиҳоз, онҳо тафаккури миллӣ ва андешаҳои динии мазҳаби ҳанафӣ надоранд.

Онҳо барои расидан ба ҳадафҳои террористии худ ба корҳои хилофи дини мубини ислом ва амалиётҳои ҷиноятии махсусан вазнин даст зада, кишварҳои ободу хуррами мусулмоннишинро ба харобазор ва вайрона табдил медиҳанд.

Аз нуқтаи назари Қуръон ва суннати Паёмбари Худо фатвоҳои содирнамудаи муфтиҳои салафия моҳияти шаръӣ надоранд. Салафии имрӯз, ваҳҳобии дирӯз ва хавориҷи парерӯз ҳама аз ин сарчашмаи бидъат об мехӯранд ва дар дарёи торики гумроҳӣшиноваранд. Ҳадафашон барҳам задани сафи мусулмонон аст.

Мардуми шарифи Тоҷикистон 1300 сол ин ҷониб пайрави мазҳаби ҳанафӣ буд, таълимоти Имоми Аъзам аз хурдӣ ба кӯдакон талқин карда мешавад: Аз ин рӯ, бояд дарк кард, ки дини мубини ислом, махсусан мазҳаби ҳанафӣ пешбарандаи покӣ, адолат, амният ва баробарию адолатхоҳӣ буда, дар замири ҳар як шахс муҳабати поки ватандӯстиро тарбия намуда, аз ҳамаи ақидаҳои манфури бегонапарастона орӣ мебошад.

Мусаммир Саъдуллоев,

имомхатиби масҷиди ҷомеи ба номи Ҳоҷӣ Умари н. Рӯдакӣ