Яке аз ин неъматҳои илоҳӣ, зиндагонии осудаи мардуми шарифи тоҷик дар шароити сулҳу субот, тинҷиву амонӣ, ваҳдати миллӣ, фазои озодонаи изҳори андеша, афкори шахсӣ ва озодии дину ақида мебошад.

Инак мо дар моҳи Раҷаб қарор дорем. Моҳи Раҷаб яке аз моҳҳои муқаддас аст, ки дар он Расули акрам (с) ба Исро ва Меъроҷ рафта буданд. Ин моҳест, ки дар он барои мусулмонон намоз фарз шуд, моҳест, ки шахси мусулмон бояд барои моҳи мубораки Рамазон омода шавад, рўза дорад ва аз тамоми амалҳои нописанд иҷтиноб варзад.

Имон иқрор ба забон ва тасдиқ бо қалб аст”. Мазҳабҳои дигари аҳли суннат ва ҷамоат дар баробари иқрор бо забону тасдиқ бо қалб амал кардан ба рукнҳои асосии динро ҳам шарти имон медонанд. Ғайр аз ин, тибқи таълимоти Имоми Аъзам имон каму зиёд намешавад ва бандаи муъмин ҳатто бо анҷом додани гуноҳони кабира ҳам аз имон хориҷ намешавад.

Тоҷикон аз солҳои аввали зуҳури дини мубини Ислом ба мазҳаби ҳанафӣ пайравӣ намуда, миёни дигар миллатҳо аз ҷумлаи хидматгузорони ин дин маъруф гаштаанд. Модари тоҷик аз домони поки худ фарзандоне ба дунё овард, ки дар фазои динии олам ҳамчун ситора дурахшон шуданд.

Дар дини Ислом назофату покизагӣ ҷойгоҳи арзишманде дорад ва моро ҳамвора ба сўи покизагӣ даъват мекунад. Расули Худо (с) дар ин маврид мефармоянд: «Худованди таъоло пок аст ва покиро дўст медорад, покиза аст ва покизагиро дўст медорад, бахшанда аст ва бахшандагиро дўст медорад, пас гирдогирди хонаҳоятонро покиза нигоҳ доред ва ба қавми яҳуд шабоҳат маҷўед»

Фарзанд яке аз бузургтарин неъматҳои илоҳӣ мебошад ва ба андозае назди падару модар азизу мўҳтарам аст, ки онҳо омодаанд ба хотири ў ҷоннисорӣ кунанд.