Ин суханон бояд дар хона ба ҷавонон гуфта шавад, зеро падарон ва модарон ҳамвора ба фарзандонашон мегӯянд: бо фалон писар нишасту бархост накун! Бо фалон духтар ҳамнишин мабош. Аммо ҷавонон ранҷида ва нороҳат мешаванд: чаро ин гуна бо мо рафтор мекунанд, чаро дунёро бар мо танг ва торик мегардонанд? Вале мутаассифона гумроҳї аз ҳамин ҷо ва ба ҳамин сурат оғоз мегардад.

Ба ҳеҷ нафари солим ва соҳибақл пӯшида нест, ки яке аз балоҳое, ки қишри ҷавони халқ ва миллатҳои гуногуни сайёраи замин ба он мубтало шудаанд, ин маводи мухаддир аст. Ин падидаи шум, ки асрҳои аср пиру ҷавони ин сайёра ба сабаби он ба бемориҳои гуногуни ҷисмӣ ва рӯҳӣ гирифтор шудаанд, ба муддати тӯлонӣ пушти панҷара рафтаанд, ҷони худро аз даст додаанд, аҳлу аёли худро дар хатар гузоштаанд ва ҷомеаи миллатҳи гуногунро ба фано расонидааст.

Имрӯз ҷомеа шоҳид аст, ки иддае аз ҷавонон аз мазҳаби бобоӣ дур рафта, яке равияи салафия, дигаре мазҳаби шиа ва савумину чорумин ҳизбу равияҳои ботилро ихтиёру пайравӣ карда, бо уламои мазҳабӣ даст ба гиребон шудаанду бо баҳсу кашмакашҳои худ, ки гӯё ҳақ ҳастанд, ҷавонони аз шариат ноогоҳро аз қафои худ ба ботлоқзори ақидаи ботил бурданд ва худу он ноогаҳонро сарсону саргардон ва ҳатто то маҳбасу зиндон расониданд ва оқибат пушаймоние ба миён омад, ки барои баъзе нафарон дер шуда.

Таҳаввулотҳои фоҷиабарангези замони муосир баҳри аз байн бурдани Истиқлолияти комили даҳҳо мамолик ва сабаби оғоз гардидани ҷангҳои шаҳрвандиву мазҳабӣ гардидаанд. Имрӯз Тоҷикистони озоду соҳибистиқлол баҳри татбиқи ҳадафҳои неки миллати озодандеши хеш роҳ ба сӯи фардо қадамҳои устувореро бо роҳбарии Сарвари наҷиби худ, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ниҳода истодааст.

Чӣ тавре ки Ассосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёмҳо ва вохӯрию суханрониҳояшон гаштаву баргашта таъкид кардаанд, «терроризм ва экстремизм ба дини мубини ислом иртиботе надорад» . Дар партави ин андешаи пурҳикмати Сарвари давлат, мо дар ин гузориши худ роҷеъ ба моҳияти ифротгароӣ ва ихтилофи усулии он бо фарҳангу суннатҳои диниву ахлоқии мардуми шарифи Тоҷикистон ибрози назар мекунем.

Вақте ки саҳифаҳои тарихи оғози соҳибистиқлолии ватанро варақ мезанам, баъзан афсӯсу надомат домангирам мекунад. Афсӯс аз он мехӯрам, ки давлат ва ҷомеаи мадании вақт натавонист пеши роҳи гурӯҳҳои ба ном исломӣ, хурофоту таассуби мазҳабиро бигирад ва кишварро аз вартаи ҷанги бародаркўши наҷот диҳад.