Дониш талабу бузургӣ омӯз…

Дониш талабу бузургӣ омӯз…

Бояд бидонем, ки барои инсон ҳеҷ шуғле фозилтар ва гуворотар аз илм нест, зеро Худованди Бузург ба сабаби фазилати илму дониш мақому манзалати уламоро баланд намуда, мефармояд:

«Худо ононеро, ки аз мисли шумо имон овардаанд ва ононеро, ки ба онҳо илм ато карда шудааст, ба мартабаҳо баланд кунад». (Сураи «Муҷодала», ояти 11).

Абӯдовуд аз Абдуллоҳ ибни Масъуд (р) ривоят мекунад, ки бузургӣ ва фазли олим нисбат ба обид монанди фазли моҳи шаби чаҳордаҳ ба дигар ситорагон аст.

Рифъати одамӣ ба илм бувад,

Ҳар киро илм беш, рифъат беш.

Қимати ҳар касе ба дониши ӯст,

 Соз афзун ба илм қимати хеш.

Пас дониста мешавад, ки илм нури илоҳӣ ва яке аз сифатҳои Худованд аст, ҳар гоҳ илм зиёда мегардад, мақому мартабаи инсон низ зиёдатар мегардад. Барои шарофатманд шудани инсон Худованд омӯхтани илмро бар ӯ фарз гардонидааст. Ҳазрати Пайғамбар (с) мефармояд:

«Талаби илм бар ҳар марду зани мусулмон фарз аст».

Аз ин фармуда маълум мегардад, ки  ҳеҷ фарде аз илм бениёз нест. Навъҳои илм гуногун аст ва ҳар касе аз мардумон ба навъе аз илм ниёзманд ва мӯҳтоҷ аст. Аз ин ҷиҳат дар ҳадиси Пайғамбари акрам (с) калимаи «илм» ом омадааст ва тамоми илмҳоеро, ки барои инсон муфид ва зарур аст, дарбар мегирад. Дини Ислом бар хилофи раъйи касоне, ки хаёл мекунанд, донишу фарҳанг фақат дар ихтиёри гурӯҳи хосе бошад, дастур медиҳад, ки таҳсили илму дониш бар ҳар фарди мусулмон фарз аст. Ҳамчунин аз ин ҳадис бармеояд, ки омӯхтани илм барои ҳамаи мардум лозим буда, бар ҳар касе омӯхтани ҳамон илме зарур аст, ки барояш муносиб аст. Масалан, барои тоҷир донистани илми тиҷорат, барои меъмор илми ҳандаса, барои табиб илми тиб ва ғайра. Агар инсон илмеро, ки ба касбу кори ӯ вобаста аст, надонад, ҳамеша дар зиён ва хатар мемонад. Масалан, агар тоҷир аз илми харидуфурӯш огоҳӣ надошта бошад, шояд аз ҳаққи дигарон ба моли ӯ омехта шавад, ки он боиси ҳаром шудани луқмаи ӯ мегардад. Агар табибу муҳандис аз илму дониши касби худ огоҳ набошанд,  ҷони мардумро дар хатар мегузоранд. Хулоса, нодонӣ барои фард ва ҷомеа сар то сар хатар дорад ва илму дониш аст, ки ҷомеаро аз ҳама гуна зарару зиён наҷот медиҳад.

Худованди бузург дар сураи «Бақара», ояти 247 мефармояд:

«Ба дурустӣ ки Худо ӯро бар шумо баргузидааст ва ӯро фарохӣ дар дониш ва афзунӣ дар бадан додааст».

Худованд дар ин оят фазилат ва  бартарии подшоҳи Банӣ Исроилро, ки Толут ном дорад, баён мекунад, яъне инсон ба воситаи илм баргузидаи Худованд мегардад.

Инсон ба воситаи илм Худояшро мешиносад ва динашро устувор медорад, дунё ва охираташро обод месозад. Чунки илм нурест, ки торикиҳоро равшан гардонида касро аз ҳар гуна шубҳа дур мекунад. Ҳамон тавре ки Пайғамбар (с) мефармояд:

«Ҳар он ки роҳе мепаймояду дар он роҳ ҷустуҷуи илм дорад, Худованд ӯро ба сӯи ҷаннат мебарад ва малоикаҳо аз ҷиҳати хушнудӣ болҳои худро дар зери пойи толибилм мегузоранд ва онҳое, ки дар замину осмон ҳастанд, ҳатто моҳиёни зери баҳр барои олим омурзиш металабанд».

Саҳобагони Пайғамбари Худо (с) барои талаби илм масофаҳои дуреро тай намуда, аз шаҳр ба шаҳре мерафтанд. Масалан, Абӯаюби Ансорӣ (р) барои омӯхтани як ҳадис аз Мадинаи мунаввара ба Миср омада буд.

Худованди бузург қиссаи сафар кардани ҳазрати Мӯсо (а)-ро ба назди ҳазрати  Хизр  (а) барои омӯхтани илм дар Қуръони маҷид хеле зебо баён намудааст, ки ин ҳама аз фазилати илму фазли олим шаҳодат медиҳад.

Дунё талабӣ, азми сафар бояд кард,

Уқбо талабӣ, оҳи саҳар бояд кард.

Дунё талабию боз уқбо талабӣ,

Ин ноз ба илми пурсамар бояд кард.

Худованд дар ояти 9-уми сураи «Зумар» мефармояд:

 «Бигӯ: Оё онҳое, ки медонанд бо онҳое, ки намедонанд, баробаранд?».  Яъне ҳаргиз нодонон бо доноён баробар намешаванд. Пайғамбари Худо мегӯяд: «Нигаристан дар рӯи олим ибодат аст, ҳар он касе, ки олимеро зиёрат мекунад, гӯё маро зиёрат карда ва ҳар ки ҳамнишини олиме мешавад, гӯё ҳамроҳи ман нишастааст ва ҳар ки дар дунё  ҳамроҳи ман нишаста бошад,  Худованд ӯро дар  рӯзи қиёмат ҳамнишини ман мегардонад».

Ҳотами мулки Сулаймон аст илм,

Ҷумла олам сурату ҷон аст илм.

Дар ҳадиси дигар омада, ки ҳар ки хоҳиши дидани озодмардони Худоро дорад, бояд ба толибони илм бинигарад.

Худованди бузург аз он рӯзе, ки Одамро офарид, шарофати ӯро ба воситаи илм баланд гардонида ба фариштагон гуфт:

«Ман ҷонишине дар замин меофаринам». Гуфтанд: «Оё дар замин касеро меофаринӣ, ки дар вай табоҳӣ ва хунрезӣ мекунад? Ҳол он ки мо ба ҳамди Ту тасбеҳ мегӯем ва барои Ту ба покӣ иқрор мекунем?» Фармуд: «Ҳамоно Ман он чиро медонам, ки шумо намедонед». (Сураи «Бақара», ояти 30).

Худованд ба Одам (а) илму дониш омӯхт, то сазовори ҷойнишинии Ӯро дошта бошад. Барои изҳори шарофати Одам тамоми номҳоро ба ӯ таълим дод ва Одам ба  сабаби илм аз малоикаҳо азизтар гардид.

Пас маълум мегардад, ки ҳар касе мехоҳад бе илму дониш ба  мақсуди худ бирасад, танҳо ранҷи беҳуда мекашаду бас. Илм сармояи пайғамбарон аст ва ҳар касе аз ин сармоя баҳравар шавад, меросбари пайғомбарон мегардад.

Расули Худо (с) мефармояд: «Олимон меросбарони пайғамбаронанд, пайғамбарон дирҳаму диноре ба мерос нагузоштаанд, онҳо илм ба мерос гузоштаанд, ҳар ки ин меросро бигирад, баҳраи хубе ба даст овардааст».

Дар ҳадиси дигар Пайғамбари Худо (с) олимонро бо ситорагони осмон ташбеҳ намуда мегӯяд: «Олимон дар рӯи замин монанди ситорагони осмонанд, дар торикиҳо ба воситаи онҳо роҳ ёфта мешавад. Чун ситорагон нест шаванд, роҳпаймоён гумроҳ мешаванд».

Дар ин ҳадис олимон ба ситорагони дурахшони осмон монанд карда шудаанд. Онҳо ба монанди чароғе мебошанд, ки рӯшноии он поку тоза аст, чунонки аз чароғ дар торикиҳои шаб манфиат аст, дар илму дониш ҳам аз торикиҳои ҷаҳолат ва нодонӣ фоида аст.

То вақте ки илм дар рӯи замин боқист, мардумон дар ҳидоятанд. Пойдории илм ба ҳастии олимон аст ва Пайғамбар (с) барои эҳтироми илм ва аҳли он тавсия ва дастурҳо додааст, зеро олимон меросбарони Пайғамбар (с) буда ва пайғомбарон аз худ танҳо илм боқӣ гузоштаанд.

Аз баракати олимон ҷомеа ба низом меояд ва аз набуданашон зебогии замину осмон аз байн меравад, чунки мардум роҳи ростро намеёбанд ва гумроҳ мешаванд.

Дар масири таърих кам нестанд касоне, ки бо аз худ кардани илму дониш Худоро шинохта ба дини Ислом гаравидаанд ва саодатманди дунёву охират гардидаанд. Баръакс, аз нодониву беилмӣ баъзе Исломи бузургро аз даст додаанд.

Худованд дар каломи азизи худ мефармояд:

«Аз Худованд ҳамеша олимон метарсанд». (Сураи «Фотир», ояти 28).

Чун аз Худо тарсида шавад, ҷомеа ба салоҳ меояд, ҳуқуқи байни афрод риоя мегардад ва ба касе ситам карда намешавад. Аз ин ҷиҳат аст, ки Пайғамбар (с) илм ва аҳли онро ситуда мегӯяд:

 Ҳар толибе, ки ба назди олиме мераваду илм меомӯзад, Худованд ба ҳар ҳарфи омӯхтааш ва ба ҳар қадами гузоштааш савоби ибодати як соларо барояш менависад».

Ҳазрати Алӣ дар фазилати илм мефармояд, ки илм беҳтар аз мол аст, зеро илм нигаҳбони туст ва ту нигаҳбони мол ҳастӣ, илм  ба сабаби бахшиш ба дигарон зиёда мегардад, вале мол кам мешавад. Олимон дар дунё ҳамеша зиндаанд, агар ҷисми онҳо дар миён набошад, номи онҳо дар дилҳо боқист.

Анас (р) ривоят мекунад, ки як боб аз илм, ки инсон меомӯзад, барояш аз он беҳтар аст, ки ба вазни кӯҳи Абуқубайс тилло дошта бошад ва онро дар роҳи Худо сарф кунад.

Ҳазрати Муъоз ибни Ҷабал (р) дар фазилати илм чунин мефармояд:

«Илм биомӯзед, ки омӯхтани ӯ накӯ ва талаб кардани он ибодат аст, гуфтугӯи илм монанди тасбеҳ гуфтан аст ва баҳсу ҷустуҷӯи он ҷиҳод дар роҳи Худост, таълим додани касе, ки чизеро намедонад, садақа аст, бахшидани илм барои аҳли илм наздикӣ ба сӯи Худост. Бидонед, ки илм роҳе ба сӯи ҷаннат аст, илм мӯниси дилҳост дар ҳолати танҳоӣ ва дӯст дар ҳолати ғарибист, сухангӯи танҳоӣ, роҳнамо дар ҳолати фарохӣ вамададгор дар ҳолати душворист, зинат дар назди дӯстон ва силоҳ бар зидди душманон аст».

Худованд гурӯҳеро ба сабаби илм мартабаи баланд медиҳад, онҳоро пешво мегардонад ва мардум пайрави онҳо мешаванд. Ҳама хушку тар, моҳиёни зери баҳр ва  ҳайвоноти рӯи замину ҷонварони саҳрову дарё бар онҳо дуруд мегӯяд, зеро илм ҳаётбахши дилҳо, чароғи дидагон ва қуввати ҷонҳост. Бандагонро мартаба ва дараҷаҳои олӣ медиҳад, тафаккури илмӣ баробари рӯза доштан ва гуфтугӯи он баробари намоз барпой доштан аст. Ба воситаи илм ба хешовандон мепайванданд ва ҳалолу ҳаромро мешиносанд. Илм пешво ва амал тобеъи он аст, насиби некбахтон асту бадбахтон аз он маҳруманд.

Ҳикояте аз Абдуллоҳ ибни Муборак мекунанд, ки ӯ дар ҳоли марг буду марде барояш аз илм чизе менавишт. Пас ба ӯ гуфта шуд, ки дар ҳамин ҳолат низ илм менависӣ?  Гуфт: «Шояд калимае омӯзам, ки то ба ҳол надониста бошам».

Илму дониш беҳтарин неъмат ва сармояест, ки ба инсон дода мешавад. Худованд дар Қуръони карим мефармояд: «Ба ҳар кас илми нофеъ ва ҳикмат дода шуд, ба таври қатъ хубии фаровон ёфтааст». (Сураи «Бақара», ояти 269).

Касби дониш замони хос надорад, чунки илмомӯзӣ аз гаҳвора то гӯр фарз аст. Ҳаким Абулқосими Фирдавсӣ мефармояд:

Чунин гуфт Пайғамбари ростгӯй,

Зи гаҳвора то гӯр дониш биҷӯй.

Дини Ислом барои он ки ҳама мардум аз неъмати бар афроди таҳсилкарда ва босавод лозим донистааст, ки маълумоти худро ба дигарон ёд диҳанд. Чунки ҳар чизе закот дорад ва закоти дониш ин аст, ки он ба дигарон омӯзонида шавад.

Мушкилоти зиндагӣ набояд монеъи фаро гирифтани дониш бошад. Дуруст аст, ки ҳар коре мушкилӣ ва монеъаҳое дорад, вале таҳсили дониш аз ҳама бештар ба мушкилот рӯ ба рӯ мебошад. Фақру тангдастӣ аз як тараф, дастрасӣ надоштан ба устоди варзида аз тарафи дигар, ранҷи мусофират ва ғурбатро таҳаммул кардан монеъаҳое ҳастанд, ки бисёр касонро аз расидан ба мақсудашон бозмедорад. Вале дини Ислом дастур медиҳад, ки барои ба даст овардани гавҳари дониш дар баробари ҳамаи ин мушкилот бояд сабр кард. Илмомӯзӣ ва дониш андӯхтан аз нигоҳи дини мубини Ислом иҷборӣ аст. Пайғамбар (с) касонеро, ки дар ҷанги Бадр ба асорат афтода буданд, дастур дод, то ҳар асир даҳ нафар аз мусулмонро ба ивази озодияш хондан ва навиштан биёмӯзад. Ин амали Пайғамбар (с) ба хубӣ нишон медиҳад, ки пешвои мусулмонон барои боло бурдани сатҳи дониши мардум ва босавод кардани онҳо бояд ҳама роҳу воситаҳоро истифода барад.

Дини мубини Ислом дар баробари даъват ба таълим ва илмомӯзӣ эҳтироми байни устоди шогирдро низ таъкид намудааст:

То тифл хонаду соҳибҳунар шавад,

Устоди меҳрубони ӯ хуни ҷигар шавад.

Аҳсан ба он касе, ки баъди хатми мактабаш,

Зи аҳволи устоди худ худ бохабар шавад.

Аз ин гуфтаҳо бармеояд, ки илму дониш аз нигоҳи дини мубини Ислом дорои мақоми хоссае буда, аз оғоз то фарҷоми ҳаёт барои ҳар як фард монанди дигар аҳкоми шаръӣ амри воҷиб шуморида шудааст. Худованд, ки хоҳони ислоҳи ҷомеа аст, аз рӯзи ба дунё омадани инсон ӯро ба ин ибодат дастур додааст ва ягона роҳи саодати башар низ илму дониш омӯхтан аст.

Раёсати фатво