Ҳазрати Одам (а) деҳқонӣ мекарданд. Ҳазрати Довуд (а) оҳангарӣ мекарданд. Ҳазрати Сулаймон (а) сабад мебофтанд. Ҳазрати Мӯсо (а) чӯпонӣ мекарданд. Касби Ҳазрати Муҳаммад (с) тиҷорат буд. Барои ҳамин, моро шарт ва зарур аст, ки барои таъмини нафақаи аҳлу

Фасли баҳор яке аз фаслҳои сол буда, баъд аз зимистон  меояд.

Баҳорро аз ин хотир арӯси сол мегӯянд, ки дар ин фасл табиат аз нав зинда мешавад, дарахтон ба ғунча кардан сар мекунанд, ҳамаи наботот аз нав инкишоф меёбанд.

Марди деҳқон барои зироат коштан заминашро шудгор мекунад. Худованд инсонро халқ кардааст, бояд барои дарёфти ризқаш ягон касб кунад, то ин ки ба сабаби ин касб рӯзиашро биёбад.

Ҳазрати Одам (а) деҳқонӣ мекарданд. Ҳазрати Довуд (а) оҳангарӣ мекарданд. Ҳазрати Сулаймон (а) сабад мебофтанд. Ҳазрати Мӯсо (а) чӯпонӣ мекарданд. Касби Ҳазрати Муҳаммад (с) тиҷорат буд.

Барои ҳамин, моро шарт ва зарур аст, ки барои таъмини нафақаи аҳлу аёламон ягон касберо пеша кунем, зеро нафақаи аҳлу аёл фарз аст.

Худованд дар рӯи замин инсонро халқ кардааст ва беҳтарин неъмат, яъне ақлро додааст. Бояд инсон ин неъмати бузургро дар роҳи ҳалол истифода кунад.

Худованд дар Қуръон, дар сураи Исро, ояти 70 мефармояд:

«Мо иззат додем авлоди одамро ва саворӣ додем ба эшон дар биёбон ва дарё ва рӯзӣдодем онҳоро аз чизҳои покиза ва бартарӣ додем онҳоро ба бисёре махлуқоти хеш бартарӣ додане».

Карим Розиқов,

имомхатиби масҷиди ҷомеи ба

номи д .Фахридин, деҳаи Қазноки

ҷамоати  дехоти Нусратулло Махсуми н. Рашт