Воқеан, мақоми зан – модар дар ислом бисёр баланд мебошад ва беҳуда нест, ки дар Қуръони карим сураи чаҳорум бо номи «Нисо» (занон) нозил шудааст.

Рӯзаи моҳи Рамазон яке аз аркони умдаи дини мубини Ислом мебошад. Дар баёни ҳикмати машруъияти рӯза уламои муҳаққиқ чунин назар доранд, ки Худованди ҳаким инсонро табиъатан чунин офаридааст, ки ӯ хамеша нафси худро дӯст дошта, ҳамеша барои пурра кардани эҳтиёҷоти хосси худаш саъйу талош меварзад.

Расули Худо (с) фармуданд: "Агар умматони ман шарафи моҳи Рамазонро медонистанд, таманно мекарданд, ки тамоми сол Рамазон бошад". Чунки тоати он мақбул, дуои он мустаҷоб ва гуноҳи он бахшида мешавад.

«Шаъбону шаҳрӣ ва Рамазону шаҳруллоҳ». Яъне: Шаъбон моҳи ман ва Рамазон моҳи Аллоҳ аст. (Дайламӣ).

Саъйу талош кардан баҳри ободонии Ватан ва зиндагии саодатмандона барои ҳар фарди мусулмон ҳатмӣ ва зарур аст. Чунки дунё киштзоре барои ҷаҳони охират аст ва ҳамон тавре ки маълум аст, кишоварз ҳамеша мекўшад, то киштзораш обод бошад, дар нигоҳубини он аз тамоми васоил ва имкониятҳо истифода мебарад, то ки офату ва зараре ба он нарасад.