Суннати Паёмбар (с) дар баробари Қуръони карим дар ҳама давру замон сарчашмаи аслии шариат ва ақидаи исломӣ маҳсуб мегардид ва тамоми уламоии исломӣ маконат ва ҷойгоҳи бузургии онро эътироф менамуданд

Бисту ҳашт сол муқаддам, яъне 9 сентябри соли 1991 муҳимтарин воқеаи таърихии сарнавиштсози миллати тоҷик ба ҳастӣ пайваст: Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон эълон гардид. Гарчанде бархе аз душманони миллат бо фармоиши хоҷагони бурунмарзӣ, ки тобу тоқати ин рӯйдоди бузурги таърихиро надоштанд,

Истиқлолияти давлатӣ барои ноил шудан ба дастовардҳои муҳим дар ҳаёти сиёсиву иқтисодӣ, иҷтимоиву фарҳангӣ ва маънавии мардуми тоҷик нақши босазо гузошта, ба ташаккули сиёсати давлатӣ дар соҳаҳои гуногуни хоҷагии халқ ва тадриҷан фароҳам овардани имкониятҳои васеи рушду такомули онҳо дар шароити мураккаби тағйирёбии сохториву ҷамъиятӣ мусоидат намуд.

Истиқлолият дар тӯли таърихи ҳазорсолаи тоҷикон беҳтарин, нодиртарин, арзишмандтарин ва муқаддастарин воқеаи фараҳбахш буда, аҳамияти бузург ва нақши тақдирсоз дорад.

Аз нуқтаи назари сиёсӣ, истиқлолият амалкарди фаъоли принсипҳои гуногун, идоракунии муназзами уфуқию амудии воҳидҳои маъмурӣ ва санадҳои меъёрию ҳуқуқии байналмилалӣ ва конститутсиониро ифода менамояд. Ҷанбаи муҳими соҳибихтиёрӣ барои ҳар як давлати соҳибистиқлол дар масъалаи муносибатҳои хориҷӣ субъекти ҳуқуқи байналмилалӣ будан ва дар пешбурди умури дохилӣ ноил шудан ба тақсимоти муваффақонаи ваколатҳои ҳокимияти давлатиро ифода менамояд.

Истиқлолияти давлатӣ, ки Тоҷикистон онро 28 сол пеш ба даст овард, натиҷаи кўшишу талоши тўлонии халқи тоҷик бо роҳбарии Пешвои миллат дар роҳи пуршебу фарози таърих мебошад. Чунки андешаи истиқлолият ва кўшиши расидан ба давлатдории миллӣ дар зеҳни миллати мо дар давоми беш аз ҳазор сол ҳамеша зинда буд. Дар шароити кунунӣ таҳкими истиқлолият, устувор гардонидани пояҳои давлат ва баланд бардоштани сатҳу сифати зиндагии инсон барои мо мазмуни ҳаётан муҳим пайдо кардааст.