Бояд донист, ки қавонини Ислом тамоми ҷанбаҳои зиндагиро фаро гирифтааст. Дини Ислом барои ба танзим даровардани ҳаёти мардум тавҷиҳоти муфиду созандае равона карда, аҳкоми мушаххасеро муқаррар намудааст. Ислом дини охирини осмонист ва то охири дунё шариати ҷовидона мемонад.

Инак моҳи мавлуди гиромии Паёмбари азимушшаън саллаллоҳу алайҳи ва саллам фаро расд. Мавлуди он нафаре, ки Ҳабиби ҳазрати Ҳақ аст ва маҳбуби дилҳои муъминон. Он вуҷуди азизе, ки хушбахтии уммат хушбахтии ӯ буд ва растагории онҳо хушнудии ӯ.

Тоҷикистони азизи мо соли 1991 соҳиби Истиқлолияти давлатӣ гардид ва худро ҳамчун давлати озоду мустақил ба ҷаҳониён муаррифӣ кард. Истиқлолияти давлатӣ инчунин ҳувиятии миллии мардуми тоҷикро ба зинаи комилан нав бардошт ва барои тақвияту густариш пайдо кардани ваҳдати тамоми сокинони Тоҷикистон заминаи пойдор фароҳам овард.

Соли ҷорӣ мардуми шарафманди тоҷик ва низ сокинони ғайритоҷики ин сарзамин, онҳое, ки дар ин ватан зиндагӣ ва фаъолият ихтиёр кардаанд, ҷашни муборак ва ниҳоят азизу гиромӣ – 33-умин солгарди Истиқлолияти давлатии Тоҷикистонро таҷлил хоҳанд кард.

Вақте ки дилҳо аз илму дониш шодобу мунаввар мешаванд, муносибатҳои байни одамон, раҳму шафқат бештар мегардад. Ҷомеаи инсонӣ пеш меравад, тараққӣ мекунад, ноадолатӣ, бедодгарӣ оҳиста-оҳиста аз байн меравад.

«Худо ононеро, ки аз мисли шумо имон овардаанд ва ононеро, ки ба онҳо илм ато карда шудааст, ба мартабаҳо баланд кунад». (Сураи «Муҷодала», ояти 11).