Инак боз як иди фархунда ва хучаста, яъне иди Қурбон бар мо соя афкандааст. Иде, ки мардуми мусулмонро бо чонфидоиҳои ниёгони худ чун ҳазрати Иброҳим (а) ва Исмоил (а) ошно месозад. Иде, ки ба падару модарон услуби тарбияи фарзандонро дар рўҳияи худотарсӣ ва эҳтиром ба волидайн ва дигар муқаддасоти динӣ меомўзад.

Андешаи дигар ҳамин ваҳдат аст, ки солҳо боз дар борааш мегўянду менависанд, аммо боз гуфтаниҳову навиштаниҳо мемонад. Чаро чунин аст? Чунки ба ақидаи мо, роҳу воситаҳо ва омилҳои тақвият бахшидани ваҳдат интиҳо надорад, чунонки як давлати маънавибунёди миллӣ мегўему аммо то ҳол онро ба пуррагӣ насохтаем.

Иди саиди Фитр ва иди Қурбон дар баробари дигар санаҳои муҳими таърихии ҳаёти кишвар ба ҳайси ҷашни расмии давлатӣ дар саросари ҷумҳурӣ таҷлил мегардад. Ин худ нишони эҳтирому қадршиносӣ нисбат ба таърих, фарҳанги мардумӣ ва маросимҳои марбут ба дини мубини Ислом мебошад.

Аллоҳ – субҳонаҳу ва таъоло – мефармояд: «Қасам ба сапедадам ва қасам ба шабҳои даҳгона». (Фаҷр; 1-2). Дар тафсири ин оят омада, ки: «Манзур аз ин даҳ шаб даҳаи Зулҳиҷҷа аст, ҳамон тавре ки Ибни Аббос (р), Ибни Зубайр (р), Муҷоҳид ва дигарон гуфтаанд. (Ривояти Бухорӣ).

Худои таъоло инсонро офарид ва ўро дар замин мустақар сохт. Барои ҳар кас ватане қарор дод ва ободонии дунёву охиратро ба зиммааш гузошт. Мусулмони асил касест, ки дар ободонии диёри худ кўшиш мекунад ва дигаронро ба он ташвиқ менамояд.

Тавре ки ҳамаи мову шумо огоҳӣ дорем, пойдорӣ, амнияту осоиштагӣ, файзу баракат ва бақову обурўи ҷовидонаи ҳар як халқу миллат дар инсондустӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, ҳифз намудани маданияту маърифат ва ёд аз гузаштагони бузурги миллати хеш мебошад.