Бо таъсиси ин паймон Кабирӣ ва ҳаммаслакони хиёнаткору ватанфурўшаш мақсад доранд, ки дар ватани орому осудаи тоҷикон «саҳифаи нави» ихтилофу парокандагиро боз кунанд ва ба ин васила ба ҳадафҳои шуми худ ноил шаванд.

Дар ҳар як кишвар идҳои миллӣ ва сиёсӣ ҷашн гирифта мешаванд. Барои Тоҷикистон ҷашни Истиқлоли давлатӣ аз муҳимтарин ҷашнвораҳо ва идҳои мардумист. Ба ин хотир, ки дар истиқлолият мардум шаъну эътибор ва ҳувияти хешро чун ойина мебинанд ва роҳи ояндаи пешрафти худро муқаррар мекунанд. Кишваре, ки истиқлол надорад, ба сони одамест, ки манзили доимии зист ва соябони сари худро надорад.

Соҳибхираде мефармояд: Киштӣ дар об хатар надорад, балки об дар даруни киштӣ хатар дорад. Мусалмон дар дунё хатар надорад, балки дунё дар қалби мусалмон хатар дорад.

Пешрафти ҳаёти инсоният ба илму таълим вобаста аст. Дар кадом диёре, ки ба мактабу маориф эьтибор дода мешавад, ояндаи он кишвар ободу сокинонаш саодатманд мешаванд.

Ҳанӯз дар давраи фаъолияти қонунии ТЭТ ҲНИ як гурӯҳ аз роҳбарону пайравони ба ном “ҷонфидои Ватан”-и он аз минбарҳои баланд овоз баровардаву сухан аз боби ватандорӣ, эҳтироми он, ҳувияти миллӣ мегуфтанд.

Эҳтиром гузоштан ба неъматҳои бебаҳо, аз ҷумла истиқлолияту давлатдории миллӣ вазифаи ҳар як шахси баору номуси тоҷик мебошад.