Оиди хутбаи намози ҷумъа маълумоти муфассал медодед. Дар намози ҷумъа имом хутбаи аввалро бо забони арабӣ мехонад, аммо баъд аз бархостан бо забони тоҷикӣ шеърҳоро монанди суруд карда мехонад, оё ин амал дуруст аст?

Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳ. 1. Бародари азиз, мувофиқи мазҳаби ҳанафӣ хутба хондан дар намози ҷумъа фарз аст ва дар он дувоздаҳ суннат аст. Аз ҷумла, пок будан, истода хутба хондан, ду хутба хондан, ҳар ду хутбаро бо забони арабӣ хондан ва ғайра. Бо тарки суннат намоз фосид намешавад, вале савоби он коста мегардад. 2. Чунонки баён кардем, суннати хутба ин аст, ки бо забони арабӣ хонда шавад ва он равиши хосси хондан дорад, аз ин рӯ, ба ҷои он хондани шеър бо оҳанг хилофи мазҳаби ҳанафӣ буда, бо рӯҳи ибодат тазод дорад.  (“Хулосатул-масоил”, ҷ. 1, с. 92-93)