Ҳар як пешниҳоди Ҷаноби Олӣ ҳадафмандона ва ба манфиати халқу мамлакат мебошад ва самари нек ба бор меорад. Хусусан соли 2018-ро “Соли рушди сайёҳи ва ҳунарҳои мардумӣ” эълон кардан маънии онро дорад, ки дар Тоҷикистони азизи мо имкониятҳои фаровоне ҳаст, ки ин ду соҳа рушд намояд ва ба нафъи мардуми Тоҷикистон ба кор ояд.

“Касе кин дорад, дин надорад”. Ин гуфтаи Пайғамбар(с) барои ҳамаи аҳли имон мизонест, ки бо он худро баркашем. Кина ва адоват сифатест, ки дар дили муъмину мусулмон набояд ҷой дошта бошад.

Нафароне, ки масъули ин ниҳод ҳастанд, барои мардуми кишвар бо нуқтаи назари «хос»-ашон шиносанд, онҳое, ки аз ягон далели пешрафт ва тараққии Тоҷикистон қаноатманд набуданд ва намешаванд.

Имрӯзҳо мардуми доно ва бомасъулият ҳамчун намуна дар байни ҷомеа кӯшиш доранд, ки кореро анҷом диҳанд, ки он ба нафъи ҷомеа бошад. Махсусан дасти мадад дароз кардан ба ниёзмандон беҳтарин хусусияти инсонист.

Мо бояд хуб бидонем, ки хайру эҳсон кардан аз нигоҳи аҳли суннат ва ҷамоат манфиат барои мурдагон дорад. Садақа анвои гуногун дорад. Сирф таъом додан садақа нест, балки харидани ашьёҳои таълимӣ аз қабили дафтару қалам, китоб, дастгирии моддӣ барои толибилмони камбизоат аз ҷумлаи садақот ё “Худоӣ” мебошад.

Бубинед онҳое, ки чанд сол пеш дар бораи “давлати исломӣ” ҷар меандохтанд, имрӯз забони худро дигар карданд ва мардумро бо найранги иблисона мехоҳанд боз фирефта созанд.