Худованд бар мусалмонон иттиҳоду пайравӣ аз ҷамоат ва дурӣ ҷустан аз омилҳоеро, ки сабаби парокандагӣ мегарданд, заруру ҳатмӣ шуморидааст. Пас ба гувоҳи ин оятҳо ва дар заминаи баррасии мазмуну моҳияти ин оятҳо таъсиси ҳизбҳои сиёсии динӣ ҳаром аст, зеро яке аз муҳимтарин нишонаҳо ва натиҷаҳои он парокандагӣ хоҳад буд.

Хабари «Муфтӣ ё домулло Ҳикматуллоҳ? Баҳси имоматӣ дар намози ҷанозаи эшони Абдуқуддус»-ро хонда ба ҳайрат афтодам, ки чаро мо ҳоло ҳам аз буҳтону дурӯғгӯӣ даст намекашем. Ман худ дар ин ҷаноза аз аввал то охираш ширкат доштам ва бо тамоми масъулият изҳор менамоям, ки хабари дар сомонаи «Akhbor.com» пахшшуда ягон асоси воқеъӣ надоранд, балки як хабари дурӯғу фитнаангез асту бас.

Ба ҳамагон маълум аст, ки таъсисёбии ҳизбҳои сиёсии исломӣ ва порасозии мардум ба ҳизбҳои сиёсӣ падидаест, ки дар охирҳои асри XIX ва оғози асри XX-ум зери таъсири омилҳои дохиливу берунӣ дар кишварҳои озодихоҳи Шарқ бо ташаббуси аҷнабиён оғоз ёфтааст. Ислом низ ҳамчун як дини тавҳидӣ аз дигар динҳо бо он фарқ мекунад, ки Қуръон ваҳйи охирини Аллоҳ Таъоло буда, бо ҳамин рисолати пайғамбарӣ анҷом мепазирад.

Дар дидори мазкур оид ба вазъи фазои динии кишвар, мубориза алайҳи ифротгароӣ ва пешгирии зуҳуроти номатлуб изҳори андеша сурат гирифт.

Гумонам, бо шунидани хабари боздошт гардидани Қиёмиддини Ғозӣ – яке аз бераҳмтарин силоҳбадастони ҳодисаҳои солҳои аввали соҳибистиқлолӣ, ҳар як шахс бори дигар итминон ҳосил намуд, ки ҳеҷ як кору рафторе дар ин дунё бе подош намемонад.

Ахиран номи Қиёмиддини Ғозиро дар хабарҳои расонаҳо хондам ва солҳои хунини навадум боз хаёлам омад.