Мақолаҳо
Ҷойгоҳи ахлоқ дар Ислом ба ҳадде аст, ки Худованди Мутаъол вақте ҳазрати Паёмбар (с)-ро тавсиф мекунад, хитоб ба ӯ мефармояд: “Ҳамоно ту бар хулқе бузург ҳастӣ”.
Эй мардум! Битарсед аз Парвардигоратон, Он, ки шуморо аз як тан офарид ва аз ӯ ҳамсарашро офарид ва аз он ду мардони бисёр ва заноне интишор дод”. (Сураи “Нисо”, ояти 1)
Яке аз сифатҳои фозила ва ахлоқи ҳасанаи инсонӣ қаноат аст, ки ҷумла фазоил вобастаи он аст, балки қаноат роҳат дар дунё ва охират аст.
Ислом аз оғози дар олам паҳн шуданаш мардумро ба ваҳдату инсондўстӣ, ростию покизагӣ, эҳтирому арҷгузорӣ ба офаридаҳои Худованд ҳидоят менамуд ва то абад хоҳад кард.
Ислом зотан ва табиатан дини сулҳпарвару таҳкимбахшандаи субот аст. Ин қоида, яъне озодии эътиқод дар Қуръони азимушшаън низ сабт шудааст:
Худованди таъоло мусулмононро ба ҳифзи марзу буми ватани худ амр кардааст. Тоҷикон аз арзи ташаккул то ба имруз соҳиби давлат, миллат, забон ва дорои урфу одатҳои баланди инсонӣ буданд ва тавонистанд асрҳои аср ҳамаи муқаддасот ва марзу буми ин Ватани азизро ҳифозат карда ба мо мерос гузоранд.
Суханронии Президент
Суханронии Раиси
Маркази Исломӣ

МАТНИ ТАБРИКОТИИ ШЎРОИ УЛАМОИ ҶУМҲУРИИ ТОҶИКИСТОН БА МАРДУМИ ШАРИФИ КИШВАР БА МУНОСИБАТИ ФАРОРАСИИ МОҲИ ШАРИФИ РАМАЗОН
Муфассалтар