Ин моҳест, ки Худованд онро ба худаш нисбат додааст, зеро ин моҳ саршор аз файзу баракат ва неъматҳои бешумор мебошад, рўзҳои ин моҳ беҳтарин рўзҳо баъд аз моҳи Рамазон барои рўза доштан мебошанд. Худованд мефармояд:

Ба ҳамин манзур дини мубини Ислом истифода аз маводи мухаддирро ҳаром қарор додааст, чунки боиси зарари ҷисмӣ ва мафосиди зиёде мешавад. Ҳамон тавре ки шароб ва соири маводи нашъаовар зарарҳои бешуморе дорад, маводи мухаддир низ бо ҳама анвоъ ва ақсомаш хисороти ҷонӣ, молӣ, иҷтимоӣ ва ахлоқиро дар пай дорад, зеро иллату ангеза дар байни ҳар ду яке мебошад. Ба ҳамин манзур далоили ҳаром будани маводи мухаддирро, ки Қуръони кариму суннати мутаҳҳари Пайғамбари Ислом (с) ва иҷмоъи уммату қиёс баён намудаанд, дар зайл зикр мекунем.

Шукронаи неъмати истиқлолияту ваҳдат, ки имрўзҳо халқи эҷодкори мо дар рушди давлатдории миллӣ қадамҳои устувори худро гузошта истодааст. Алҳамду лиллоҳ имрўз 97% мардуми сарзамини мо дини Исломро пайравӣ менамоянд ва аҷдодони баору бономуси мо тибқи тавону истеъдоди фитрии хеш саҳми хешро дар рушду пешрафти дини мубини Ислом бо ҳарфҳои заррин навиштаанд.

Аъмоли ҳаҷ асосан аз умури зерин иборат мебошад: Бастани эҳром аз миқот, тавофи қудум, саъй байни Сафо ва Марва, вуқуф дар Арафот, шабгузаронӣ дар Муздалифа, ҳузур дар Мино ва рамйи ҷамарот, забҳи қурбонӣ, тарошидан ё кўтоҳ намудани мўи сар, тавофи зиёрат ва тавофи видоъ. Дар ҳар яке аз ин аъмоли ҳаҷ фалсафа ва ҳикмате нуҳуфтааст, ки ҳадаф аз анҷоми ҳаҷ дарёфтан ва ноил гардидан ба ин ҳикмати илоҳӣ мебошад.

Иди Қурбон таҷассумгари садоқату фидокории муъминон дар назди Худованд буда, ҳамзамон саршор аз меҳру саховат ва ҳимматбаландии мардуми мусулмон (чи марду чи зан) мебошад. Пинҳон нест, ки маънӣ ва фалсафаи бузурги иди Қурбон ба қадри якдигар расидан ва боҳамдигар наздик шудан маҳсуб гардида, ин рўз мусулмонон барои хушнудии Худованд қурбонӣ мекунанд

Аз фазлу раҳмати Худованд аст, ки дар тули сол барои бандагони худ мавсимҳое қарор медиҳад, то дар он ба аъмоли солеҳ бипардозанд.