Ҳамасола рузи 1­уми сентябр дар кишвари мо ва кишварҳои пасошӯравӣ ҳамчун рӯзи дониш ва оғози соли нави хониш таҷлил мегардад. Ҳазорон ҳазор донишҷӯву хонандагони мактаби миёна пас аз истироҳати тобистона қадам бар дабистону донишгоҳҳо мегузоранд. Шукри Худои Маннон, ки бо амнияту осоиштагӣ ин рӯзро ҳамасола паси сар менамоем.

Агар ба оятҳои Қуръони карим ва ҳадисҳои набавӣ назар кунем, мебинем, ки эҳтироми падару модар як амри зарурӣ ва воҷиботи имондорӣ арзёбӣ шудааст.

Тоҷикон аз солҳои аввали зуҳури дини мубини Ислом ба мазҳаби ҳанафӣ пайравӣ намуда, миёни дигар миллатҳо аз ҷумлаи хидматгузорони ин дин маъруф гаштаанд. Модари тоҷик аз домони поки худ фарзандоне ба дунё овард, ки дар фазои динии олам ҳамчун ситора дурахшон шуданд.

Фарзанд атои Худованд аст, ки дили волидон бо дидани фарзанд шод ва чашмонашон рўшан мешавад. Фарзанд гули зиндагӣ ва самараи дилу зинати ҳаёт аст.

Моҳи Муҳаррам нахустин моҳ дар солшумории ҳиҷрии қамарӣ ба шумор меравад. Имсол дар қаламрави кишвари мо аввали моҳи Муҳаррам ба рўзи чоршанбе 19-уми июл рост омадааст.

Ифротгароӣ ва тундгароӣ имрӯз ба хатари бузург барои инсоният ва хусусан мусалмонон табдил ёфтааст, агар пеши роҳи он ба зудӣ бо иштироки тамоми қишрҳои ҷомеъа гирифта нашавад, оқибати фоҷиаборе дар пай хоҳад дошт.