Абулҳасанот Муҳаммад Абдулҳай ибни Муҳаммад Абдулҳалим ал-Ансорӣ ал-Лакнавӣ ал-Ҳиндӣ яке аз донишмандони бузурги ҳанафимазҳаб дар соли 1848 (мутобиқ ба 1264-и ҳиҷрӣ) ба дунё омадааст.

Дар ин навишта мехоҳем дар бораи як хислати бад ва як одати носозгоре сухан гўям, ки бисёре аз мардум ба он гирифторанд, вале он хислати зишт ва одати носозгор дар назди Худованд басо гуноҳи бузург аст.

Оё надидаанд, ки Мо Ҳарами боамн пайдо кардем ва [ҳол он ки] мардуми гирдогирдашон рабуда мешаванд? Оё [чизи] беаслро бовар медоранд ва ба неъмати Худо носипосӣ мекунанд?

Чанд рӯз пеш аз ҷаридае хондам, ки “дар Рими қадим худкушӣ, бахусус, дар байни духтарон ва ҷавонзанон, новобаста аз чораҳои пешгирӣ, хеле афзуд. Шаҳрдор фармон дод, то ҷасади онҳое, ки худкушӣ кардаанд, дар маркази шаҳр ба намоиш гузоранд. Воқеан, баъди ба намоиш гузоштани ҷасади чанд ҷавонзан, худкушӣ дар кишвар тамоман коҳиш ёфт.” Шояд ин як усуле буд то ба одамони дигар дарс гардад.

Воқеан оятҳои Қуръони карим бисёр таъсирбахшанд. Ин оят агар хонда шавад, вуҷуди инсон ба ларза медарояд. Ин оят маънои онро дорад, ки агар шахсе зоти поки Худоро инкор кунад, аз пайи ҳавою ҳавас рафта, зикри ўро фаромўш созад, ба ў дар дори охират азоби алим, яъне дарднок омода карда мешавад.

Мазҳаби Имоми Аъзам давоми асрҳои зиёд дар байни мардуми мусулмони кишварҳо аз ҳудуди шарқии Урдун, Осиёи Миёна, Русия, Туркия, Ҳиндустону Покистон то давлаги Африқои Ҷанубӣ густариш ёфта барои ваҳдату ягонагии халқу миллатҳои гуногун хизмати арзанда мекунад.