Тавре ки ҳамаи мову шумо огоҳӣ дорем, пойдорӣ, амнияту осоиштагӣ, файзу баракат ва бақову обурўи ҷовидонаи ҳар як халқу миллат дар инсондустӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, ҳифз намудани маданияту маърифат ва ёд аз гузаштагони бузурги миллати хеш мебошад. Баъди ноил шудан ба истиқлолияти давлатӣ ҳаёти халқи тоҷик маҷрои тозае ба худ гирифта, андешаи миллӣ бар пояи асолатҳои таърихӣ ва арзишҳои анъанавӣ рушди фарогир ёфт. Робитаҳои миллати тоҷик бо аҳли ҷаҳон, шиносоӣ ва бархўрдории вай аз арзишҳои умумибашарӣ афзуд. Барои ташаккули дурусти худшиносии динӣ истифодаи мероси ғании динӣ зарур аст. Мероси динӣ, аз ҷумла мероси фиқҳӣ ва каломии Имоми Аъзам, метавонад намунаи равшани муколамаи дин ва тамаддунҳоро арзёбӣ кунад.

Эҳсон ба маънои бахшиш ва атои неъмат ба дигарон аст. Ҳар амале, ки боиси тараққӣ ва боло рафтани мақому шаъни инсон бошаду нафси инсонро тазкия кунад ва ўро ба Парвардигораш наздик намояд, эҳсон аст. Қуръони карим, ки китоби руҳӣ ва ахлоқӣ мебошад, хусусияти некўкоронро шарҳ медиҳад ва гуруҳоеро, ки ба эҳсон кардан таваҷҷуҳи бештар доранд, мушаххас менамояд ва онҳоро намунаи комили инсонӣ дар ҷомеа медонад. Қуръони карим эълом медорад, ки эҳсон ва некўкорӣ бояд ба сурати як воҷиби фитрӣ ва табии инсон дарояд.

Иди Қурбон таҷассумгари садоқату фидокории муъминон дар назди Худованд буда, ҳамзамон саршор аз меҳру саховат ва ҳимматбаландии мардуми мусулмон (чи марду чи зан) мебошад. Пинҳон нест, ки маънӣ ва фалсафаи бузурги иди Қурбон ба қадри якдигар расидан ва боҳамдигар наздик шудан маҳсуб гардида, ин рўз мусулмонон барои хушнудии Худованд қурбонӣ мекунанд ва тавре Расули акрам (с) фармудаанд: «Бузургтарин айём назди Парвардигор рўзи қурбонӣ аст» (аз Абдуллоҳ ибни Қурт бо ривояти Абудовуд).

Аз фазлу раҳмати Худованд аст, ки дар тули сол барои бандагони худ мавсимҳое қарор медиҳад, то дар он ба аъмоли солеҳ бипардозанд. Яке аз ин мавсимҳои исломӣ даҳаи моҳи Зулҳиҷҷа аст. Дар фазилат ва бузургии ин даҳаи муборак далелҳои бисёре аз Қуръону суннат ворид шудааст:

«Инчунин шуморо “уммати васат” қарор додем, то бар мардумон гувоҳ бошед ва Паёмбар бар шумо гувоҳ бошад ...

Мо ҳамагон хуб медонем, ки дар давраи аввали соҳибистиқлол гардидани Ватани азизамон душманон чи бало ва кулфатеро ба сари миллати мо оварданд. Ҳануз аз ёди насли калонсол гуруснагию катлу ғорат ва нооромиҳои он давра фаромўш нашудааст. Воқеан ҳам, чун ба ёд меорем, ҳар маҷлису маърака бо ҷангу ҷанчол ба анҷом мерасид. Кас ҳарос мекард, ки сухани ҳақро баён кунад. Ягон иззату эҳтироме байни хурду калон ва шогирду устод мушоҳида намешуд. Яъсу ноумедӣ ҳамаро фаро гирифта буд.