Теъдоди зиёди мутафаккирони ғайримусулмон доир ба Қуръон, дини мубини Ислом суханони зиёде гуфтаанду васфи бисёре намудаанд. Танҳо чизе, ки онҳоро дар баробари ин оини муқаддас ба таъзиму эҳтиром водошта қонуни мутараққӣ ва низомоти ҳайратангезе аст, ки шахсияти бузурги ҷаҳони инсоният ва пешвои олиқадри Исломро ба ҷаҳони башарият ҳадя кардааст.

Натиҷаи таҷриба ва мушоҳидаҳои донишмандони ислом собит месозад, ки дар ҷомеаи имрӯзаи мо, ки тамоми шароит фароҳам асту мардум озодона зиндагӣ доранд, ташкили аҳзоби сиёсии динӣ зарурат надорад. Зеро дар Осиёи Марказӣ зиёда аз 1400 сол мешавад, ки мардуми мусалмон бе ягон олудасозии ислом ба сиёсат ҳаёти динии худро пеш бурда, ҳатто дар 70 соли Ҳукумати Шӯравӣ, ки идеологияи ҳоким ҳизби коммунист буд, миллати тоҷик дини худро аз даст надод.

Таълим ва тарбияи фарзанд аз вазифаҳои муҳиммест, ки дини мубини Ислом ба он таъкид мекунад. Ин масъала дар фарҳанги мо тоҷикон низ мавқеи муҳим дорад. Дар урфият мегўянд: «Фарзанд азиз бошад, одобаш аз он азизтар мебошад». Пас фарзанд чун дар ибтидо аз тарбият ва назорати вижаи волидон бебаҳра монад, хатари бесаводӣ ўро таҳдид мекунад, ки ин ҳол дар оянда сабаби парешонӣ ва хиҷолати волидон дар миёни ҷомеа ва итоб дар назди Худованд мегардад.

Фарзандон амонати сангине мебошанд, ки аз ҷониби Худованд ба падару модар супорида шудаанд. Онҳо ояндасозони ҳар ҷомеа маҳсуб мешаванд ва хубу бади ҷомеа ба чигунагии тарбияи онҳо вобаста аст. Аз ин ҷо равшан мегардад, ки масъулияти падарону модарон хеле сангин аст, чунки сарнавишти ҷомеа ба дасти онҳост, зеро хонавода мисли як мадрасае аст, ки афроди ҷомеа дар он тарбият мешаванд ва падару модар дар он мадраса нақши муаллимро доранд.

Аз дидгоҳи ислом, моҳияти издивоҷ як қарордод ва паймон бо шароити вижа аст. Ин паймон ва қарордод афзун бар ин ки аз истиҳкоми хос бархурдор аст, дорои як арзиш ва манзалати илоҳӣ мебошад ва дар сатҳи дигар қарордодҳои иҷтимоӣ қарор намегирад то сарфан аз қавоиди умумӣ он қарордҳо пайравӣ кунад.

Аз нигоҳи луғавӣ калимаи «салом» «سلام» аз забони арабӣ гирифта шуда, маънояш «саломатӣ», «амният ва сулҳ» мебошад. Форсзабонҳо саломро «дуруд» тарҷама карданд, ки хеле мувофиқ мебошад. Ислом лафзи саломро барои «ҳадия» интихоб намудааст.