Ҷалолуддин Муҳаммад ибни Муҳаммадӣ Балхӣ (30-юми сентябри соли 1207, минтақаи Вахши вилояти Балхи Хуросон - 17/29-уми декабри соли 1273, Қуния), маъруф ба Ҷалолуддини Балхӣ, Ҷалолуддини Румӣ, Мавлонои Балхӣ, Мавлонои Рум, Муллои Рум, Мавлавӣ, Худовандгор, бо тахаллуси Хомӯш ё Хамӯш яке аз бузургтарин шоир, барҷастатарин мутафаккиру ориф ва машҳуртарин пешвои ҷараёни тасаввуфи Шарқ дар қарни Xlll мебошад.

Пайғамбар ба он чи аз Парвардигораш ба сўи ў фуруд оварда шуд, бовар дошт ва мўъминон низ; ҳама ба Худо ва фариштагони Ў ва Китобҳои Ў ва пайғамбарони Ў имон оварданд. (Гуфтанд:) Миёни ҳељ касе аз пайғамбарони Ў фарқ намегузорем. Ва гуфтанд: «Шунидем ва фармонбардорӣ кардем. Эй Парвардигори мо, омурзиши Туро мехоҳем ва бозгашт ба сўи Ту аст

Дини мубини Ислом дини сулҳу оромиши инсонҳо ва дини афкори раъиятпарварона аст. Дар ислом вожаи сулҳ ва осудагӣ истилоҳи калидӣ ба шумор меравад. Ин вожа, яъне сулҳ, на танҳо ба маънои оромиву осудагӣ, балки ба маънои ба мувофиқат расонидани нофаҳмиҳои байни ду нафар ва ё тарафҳо низ ҳаст.

Ислом, аҳли имон мебояд бо намояндагони гуногуни ҷомеа муомилаи нек, рафтори нек дошта бошанд. Дар масоиле, ки ин ҳамзистии осоиштаро ба вайронӣ ва ҷудоӣ мебарад, бояд муросокорӣ нанамоянд. Қуръони Карим мефармояд; «Дар кори хайру нек ва тақво ҳамкорӣ кунед» ва мо ба ин анъанаҳои наҷиби гузаштагон бояд пайрав бошем ва ифтихор дорем, ки сулҳи тоҷикон намунаи ибрати ҷаҳониён гаштааст.

Ба назар чунин мерасад, ки солимии маънавии насли ҷавони ҷомеаи моро ғайр аз заҳролудшавӣ бо андешаҳои ифротии динӣ боз осебпазир шудан аз таъсири арзишҳои аз рӯи моҳият ва таъинот гуногунҳадаф ва хатарноки ғарбӣ низ таҳдид мекунад.

Одамият агар ки беадаб аст, одам нест, Фарқ дар байни бани одаму ҳайвон адаб аст.