Яке аз масъалаҳои муҳимме, ки ҳамеша дар таваҷҷуҳи аҳли башар будааст, ин тарбияи фарзанд ва чигунагии роҳҳои он мебошад. Бархе аз мардумони олам, аз ҷумла тоҷикон аз қадимулайём барои тарбияи дуруст ва солими фарзандони худ панду андарз менавиштанд ва онҳоро ба роҳи рост, омӯхтани илму дониш,накукорӣ, анҷом додани амалҳои хайру савоб, эҳтироми калонсолон ҳидоят мекарданд.

Тоҷикистони азизи мо соли 1991 соҳиби Истиқлолияти давлатӣ гардид ва худро ҳамчун давлати озоду мустақил ба ҷаҳониён муаррифӣ кард. Истиқлолияти давлатӣ инчунин ҳувиятии миллии мардуми тоҷикро ба зинаи комилан нав бардошт ва барои тақвияту густариш пайдо кардани ваҳдати тамоми сокинони Тоҷикистон заминаи пойдор фароҳам овард.

Ҳар гуноҳе, ки дар мавриди қатли дигарон вуҷуд дорад, ба худкушӣ низ бевосита дахл дорад, зеро худкушӣ бо кадом сабабе рух надода бошад, ин нописандӣ кардани ҳукми илоҳӣ ҳисобида мешавад. Худкушӣ аз байн бурдани нафс ба ҳисоб меравад, ки Худованд онро ба амонат гузоштааст ва ҳеҷ кас ҳақ надорад нисбат ба ин амонат бетаваҷҷуҳӣ кунад.

Ҳар касе як эҳсон намояд, барои ў даҳ баробар подош хоҳад буд

Пешрафти ҳаёти инсоният ба илму таълим вобаста аст. Дар кадом диёре, ки ба мактабу маориф эьтибор дода мешавад, ояндаи он кишвар ободу сокинонаш саодатманд мешаванд.

Гузори таърих ва саргузашту корномаи қаҳрамононаи абармардони ҳар халқу миллатҳо ба наслҳои ояндаи он таҷрибаи бузургу ибратомӯзест, ки бо омӯзишу баҳрабардорӣ ва пайравӣ намудан аз ҳадафу рисолатҳои инсонӣ ва мактаби бузургон инсон рушду сайқал ёфта, шояд дар масири рӯзгори оянда баҳри миллату давлати хеш хизмати шоистае анҷом диҳад.