Дар талаби илм ҳусни ният дошта бошад ва ризои Худо ва эҳёи шариъат ва оростани ботинро қасд кунад.

Мавзӯе, ки имрӯз мехоҳем дар бораи он сухан бигӯем, яке аз хислатҳои неки инсонӣ, яъне ҷавонмардӣ аст. Мо ин масъаларо аз васиятномаи Имоми Аъзам ба шогирдаш Абӯюсуф истифода намуда, онро бо истифода аз оятҳои қуръонӣ, ривоятҳои Пайғамбар (с) ва ашъори шоирони бузург шарҳу тавзеҳ медиҳем.

Мо дар арафаи 29 - солагии истиқлолият қарор дорем ва дар як деҳаи начандон калон –Унҷӣ истиқомат дорем. Дар Тоҷикистони азизи мо садҳо чунин деҳаҳои хурду калон мавҷуд аст. Дар ин давра дар деҳаи мо даҳҳо дигаргунии куллӣ ба амал омад. Бунёд ва аз таъмири асосӣ баромадани беморхона, мактабҳои наву замонавӣ, даҳҳо нуқтаҳои савдою хӯроки умумӣ, чойхонаю ошхонаҳо, боғи фарҳангиву фароғатии бачагона, мумфарш шудани даҳҳо километр кӯчаю роҳҳо мисоли ин гуфтаҳост. Мо тавассур менамоем, ки тамоми деҳаю рустоҳои Тоҷикистони азизамон чунин ободу зебо ва фараҳфизо гашта истодааст.

Беватан нест ғарибе, ки кунад ёди Ватан, Дар ватанбудаи бе ёди Ватан беватан аст.

Дар ҳақиқат чизеро, ки мо мушоҳида мекунем ва мешунавем, ниёз ба аммову агар надорад. Дар ёд дорем, он ҳаводиси хунини ҷанги шаҳрвандиро. Он ҳодисаҳои даҳшатоваре, ки ҷони ҳазорон инсони бегуноҳро гирифт. Мушоҳида намудем, он кушторҳое, ки наҳзатиёни хунхор ва бегонапараст бар муқобили ҳамватанони бегуноҳ ва мусулмони мо анҷом доданд. Шунидем, он садоҳои гӯшхароши тиру туфанг, ки қалби ҳазорон ва ҳатто миллионҳо сокинони мамлакатро лабрези ваҳшат намуд.

Инсон беҳтарин махлуқи Офаридгор буда, тамоюли ӯ сӯи некиву хубиҳо равона аст ва ҳамеша мехоҳад соҳиби неъматҳои фаровон бошад, ҳаёти хушу гувороро аз сар гузаронад ва аз ин лиҳоз, доимо кӯшиш ба харҷ медиҳад, ки аз бадӣ ва нороҳатиҳо дур бошад.