Имсол мардуми шарифи кишварамон 26 – умин солгарди ба таври раъйпурсии умумӣ қабул гардидани ҳуҷҷати сарнавиштсози худ – Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистонро бо як ҷаҳон фараҳу шодӣ таҷлил менамоянд.

Мегӯянд, ки таърих беҳтарин омӯзгор аст, зеро марҳила ба марҳила барои ҷомеаҳо ва кишварҳо сабақи зиндагӣ ва роҳу усули расидан ба саодату некбахтиро падидор мекунад. Тоҷикистон бо вуҷуди тӯли ҳазор сол бидуни давлат зистанаш тамаддун ва фарҳанги оламшумуле офаридааст, ки аз ин ганҷинаи хираду маонӣҳама мардумони олам барои расидан ба пешрафтҳои давлатҳояшон пурсамар истифода мебаранд.

Ҳаққи падару модар нисбат ба фарзанд бисёр бузург аст ва дар дин ҳам мақому манзилати онҳо бисёр болост. Чунки некӣ кардан ба волидайн қарини тавҳид ва ҳамчунин шукргузории онҳо ба шукри Худованд мақрун аст. Эҳсон ба волидайн аз беҳтарин аъмол дар назди Худованд ба шумор меравад. Чунонки Худованди мутаъол дар китоби худ дар мавриди некӣба волидайн ба такрор дастур мефармояд: «Худои якторо бипарастед ва ҳеҷчизро шарики Ӯ қарор надиҳед ва ба падару модар некӣ кунед» (Сураи «Нисо», ояти 36).

Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) дар шаҳри Маккаи мукаррама субҳи рўзи душанбе 12-умиРабиул-аввал мувофиқ ба 20-уми апрели соли 571 мелодӣ ба дунё омадааст. Ў аз рӯйи насаб ба қабилаи қурайшиҳо, ба Банӣ Ҳошим мансуб аст. Падари ӯ Абдуллоҳ, набераи Ҳошим, тоҷири хурде буд ва баъди 2-моҳи ҳомиладории завҷааш аз дунё рахти сафар баст. Баъд аз шаш сол модараш Омина, низ зиндагиро падруд гуфт.

Вақте сухан дар бораи дастовардҳои даврони соҳибистиқлолии Ҷумҳурии Тоҷикистон меравад, бешак, пеши назар симои барҷастаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳувайдо мегардад. Зеро мо ба ҳамаи ин дастовардҳо маҳз бо шарофати сиёсати дурбинона ва хирадмандонаи Пешвои муаззами миллат ноил гардидаем.

Дар ҷомеаи башарӣ тӯли солҳост, бемории хатарноке, ки вабои аср ном гирифтааст, рӯ ба афзоиш дорад. Ин падидаи номатлуб, ки нашъамандӣ ном бурда мешавад, солҳои дароз аст, ки инсонҳои мубталоро ба коми марг мекашад ва дар баробари муборизаҳову талошҳо аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ ҳанӯз ҳам бо вуҷуд доштани худ, сояи тираи хатарро болои ҷаҳони имрӯз фурӯ нишондааст.