Дар ҷомеаи башарӣ тӯли солҳост, бемории хатарноке, ки вабои аср ном гирифтааст, рӯ ба афзоиш дорад. Ин падидаи номатлуб, ки нашъамандӣ ном бурда мешавад, солҳои дароз аст, ки инсонҳои мубталоро ба коми марг мекашад ва дар баробари муборизаҳову талошҳо аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ ҳанӯз ҳам бо вуҷуд доштани худ, сояи тираи хатарро болои ҷаҳони имрӯз фурӯ нишондааст.

Инак боз моҳи мавлуд фаро мерасад, он моҳе, ки дар он Худои Маннон барои бандагони худ бо раҳмати фарогири худ Паёмбари гиромиқадрашро мабъус фармуд. Зиёда аз чаҳордаҳ қарн мешавад аз он мавлуди бобаракат, ки ба башарият роҳи саодат ва расидан ба ҳадафҳои волои инсониро талқин менамояд.

Бидуни шак, ҷавонон дар зиндагӣ нақши муҳимро мебозанд. Худованди карим барои ҷавонон як нерeи ҷисмонӣ ва фикрие додааст, ки аз калонсолон хеле бартарӣ доранд. Агарчи калонсолон дар илму таҷриба аз онҳо пештаранд, вале ғолибан аз нигоҳи ҷисмонӣ қавӣ нестанд ва наметавонанд корҳоеро анҷом диҳанд, ки ҷавонон метавонанд ба он даст зананд.

илхоҳ кирдор ва ё фаъолияти террористӣ, новобаста аз он ки аз ҷониби кӣ содир шудааст, зарбаву таъсири аслӣ ва манфури худро пеш аз ҳама, ба олами башарият ва амну осоиштагии он мерасонад. Дар ҷомеаи ҷаҳонӣ ва бахусус миллатҳои соҳибтамаддун, ҳеч кадом аз аъмоли террористӣ, новобаста аз омилу аҳдофашон, ба таври қотеъ наметавонад қобили пазириш бошад.

Фарзанд яке аз неъмат ва амонатҳои Парвардигор аст. Аз ин лиҳоз, бояд волидайн ба он амонат дуруст муомила кунанд. Падару модар бояд ба онҳо таълиму тарбия, одобу ахлоқ, касбу ҳунар, шарму ҳаё омӯзанд. Зеро дар ҳоли кӯтоҳӣ кардан ва дуруст муоила накардан ба фарзандон дар назди Парвардигор ҷавоб медиҳанд. Бузургон фармудаанд:

Худованд ҳастиро барои инсон офарид ва тамоми шароити зиндагиро дар олам фароҳам намуд, то инсон ба таври шоиста ва хуб дар он зиндагӣ кунад. Аз тарафи дигар инсонҳоро ба гунае офаридааст, ки онҳо ногузиранд дар шакли ҷомеаҳо зиндагӣ кунанд. Пас дар дунёи инсонҳо ҷомеаҳо падид омад ва инсонҳо дар шаклҳои гуногун бо якдигар дар иртиботу муомила қарор гирифтанд.