Ба ҳамагон маълум аст, ки таъсисёбии ҳизбҳои сиёсии исломӣ ва порасозии мардум ба ҳизбҳои сиёсӣ падидаест, ки дар охирҳои асри XIX ва оғози асри XX-ум зери таъсири омилҳои дохиливу берунӣ дар кишварҳои озодихоҳи Шарқ бо ташаббуси аҷнабиён оғоз ёфтааст. Ислом низ ҳамчун як дини тавҳидӣ аз дигар динҳо бо он фарқ мекунад, ки Қуръон ваҳйи охирини Аллоҳ Таъоло буда, бо ҳамин рисолати пайғамбарӣ анҷом мепазирад.

Дар дидори мазкур оид ба вазъи фазои динии кишвар, мубориза алайҳи ифротгароӣ ва пешгирии зуҳуроти номатлуб изҳори андеша сурат гирифт.

Гумонам, бо шунидани хабари боздошт гардидани Қиёмиддини Ғозӣ – яке аз бераҳмтарин силоҳбадастони ҳодисаҳои солҳои аввали соҳибистиқлолӣ, ҳар як шахс бори дигар итминон ҳосил намуд, ки ҳеҷ як кору рафторе дар ин дунё бе подош намемонад.

Ахиран номи Қиёмиддини Ғозиро дар хабарҳои расонаҳо хондам ва солҳои хунини навадум боз хаёлам омад.

Оре, гузашти рузгор барои инсон дарси ибрат аст. Ҳар як шахси боимон набояд гузаштаи миллати хешро фаромӯш созад. Зеро бе панд гирифтан аз гузашта имрӯзро обод карда наметавонем.

Вале мутаассифона баъзе аз афрод дар мисоли Сайид Қиёмиддини Ғозӣ, мулаққаб бо Эшони Қиёмиддин каломи Худовандро нодида мегиранд ва аз як ақида ба сӯи ақидаи дигар ва аз як мазҳаб ба сӯи мазҳаби дигар аспи ҳавову ҳаваси худро медавонанд, ки ин омил ба гумроҳии худи онҳо боис мешавад. Зеро Аллоҳ таъоло фармудааст: Дар миёни ину он дудилаанд, на ба сӯи инонанд ва на ба сӯи онон. Ва ҳар киро Худо гумроҳ кунад, пас, барои ӯ ҳеҷ роҳе наёбӣ (сураи Нисо, ояти 143).