Дар дини мубини Ислом дар масоили маърифати ҳақ ва раҳнамоӣ ба дарёфти баракати умри фониву саодати фардо уламои зиёде заҳмат кашидаанд. Онҳо тимсоли ситорагоне буданд ва ҳастанд, ки ҳар яке дурахши ҷудогонае доранд.

Рўзи душанбе 11-уми март моҳи шарифи Рамазон меҳмони кулли мамолики мусалмоннишини олам, аз ҷумла Ҷумҳурии Тоҷикистон мегардад. Ин моҳи муқаддас барои ҳар сокини Тоҷикистон, новобаста аз таалуқоташ ба ин ё он дину мазҳаб, азизу гиромист.

Ҳаққи падару модар нисбат ба фарзанд бисёр бузург аст ва дар дин ҳам мақому манзилати онҳо бисёр болост. Чунки некӣ кардан ба волидайн қарини тавҳид ва ҳамчунин шукргузории онҳо ба шукри Худованд мақрун аст. Эҳсон ба волидайн аз беҳтарин аъмол дар назди Худованд ба шумор меравад.

Дар олам дини дигареро ба ҷуз дини мубини Ислом ёфтан муҳол аст, ки ба масъалаи ҳуқуқи зан дар хонавода ва ҷомеа, таъмини баробарҳуқуқӣ ва имконоти баробарии ӯ бо мардон дар зиндагии иҷтимоӣ меъёрҳои хеле инсонпарварона ва айни замон мушаххас дошта бошад.

Модар қиматтарин неъмати дунё, сарчашмаи муҳаббати беканор ва ҳимматбаландтарин шахси башарият аст. Маҳз меҳри бепоён ва навозиши гарми модар моро ба оламу одам ошно сохтааст.

Бо сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат имрўз қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ ба артиши муқтадир ва муҷаҳҳаз табдил ёфт, ки яке аз артишҳои пешрафта маҳсуб меёбад. Қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ имрўз дорои тамоми таҷҳизоти техникӣ буда, барои афсарону аскарон тамоми шароитҳо муҳайё гаштааст.