Мардум бояд мушкилоти ҳамдигарро бо ҳам дида, барои кумаки ҳамдигар ҳамеша омода бошанд.

Воқеан,аввалин мураббӣ ва муаллими инсоният модар аст. Ҳамаи олимону орифон, қаҳрамонону сипаҳсолорон, пешвоёну шоҳон дар оғӯши модар ба воя расидаанд.

«Бихон ба номи Парвардигорат, ки офарид, инсонро аз хуни баста ва лахташуда офарид. Бихон (эй Паёмбар) ва Парвардигори ту каримтарини каримон аст. Ҳамон Худое, ки бо қалам (башарро) илм омӯхт, он чиро ки инсон намедонист ба ӯ ёд дод» (Сураи “Алақ”, оятҳои 1-5).

Имрӯзҳо аз сабаби надонистани шариати исломӣ ва риоят накардани қонуну қавоиди зану шавҳарӣ қисмати зиёди ҷавонон ба ҳамсарони худ зиндагӣ карда натавониста, аз ҳам ҷудо мегарданд. Дар ҳоле ки Расули акрам (с) мефармояд: “Талоқ бадтарин ҳалол дар назди Худо мебошад”.

Паёмбари Худо (с) фармуданд: «Ягон нафаре таъоме беҳтар аз ин, ки бо дастони худ меҳнат карда пайдо кардааст, нахӯрдааст ва Паёмбари Худо Довуд (а) аз меҳнати дастони худ рӯзии худро меёфтанду мехӯрданд». Довуд (а) оҳангарӣ мекарданд, дар ҳоле ки ҳама нўшу неъмат барои ӯ муҳайё буд, бо вуҷуди ин ҳама аз касби оҳангарӣ маош ва ниёзи хонаводаи худро таъмин мекарданд.

Ривоҷи дӯстии таърихии байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Ӯзбекистон нишонаи сиёсати хирадмандони Пешвои муаззами миллати мо ва иродаи сиёсии роҳбарияти олии кишвари ҳамсоя мебошад, ки ба хотири шод гардонидани рӯҳи Ҷомиву Навоӣ ва таҳкими сулҳу субот дар манотиқ ин амали бузургро анҷом доданд.