Худованд рўза гирифтанро дар рўзҳои ин моҳ фарз гардонида, онро яке аз рукнҳои Ислом қарор додааст. Дар ҳадиси қудсӣ омадааст, ки Худованд рўзаро аз байни ҳама ибодатҳо ихтиёр намуда фармудааст «Рўза аз Ман аст ва Ман худ мукофоти онро медиҳам»

Моҳи шарифи Рамазон бо фазилатҳои ҳамидаи худ, аз қабили расидан ба қадри неъматҳои офаридаи Худованд, тақвияти имону ирода ва сабру таҳаммул, рафтор ва гуфтори наку, паҳрезкорӣ, риояи хулқу атвори ҳамида, ҳалолу пок зистанро ба мардум меомӯзад ва мардумро ба кори хайру сахо ҳидоят менамояд.

Ҳар шахс рўзаи моҳи Рамазонро ба ихлоси том ва бар сабри зебо рўза дорад, иншоаллоҳ, гуноҳони яксолааш омурзида мешавад. Барои бе нуқсон рўза доштани моҳи муборак саҳархўрӣ кардан муҳим аст, зеро Расули Худо (с) саҳархўриро тавсиф намуда, фармуданд: «Дар саҳархўрӣ баракат аст».

Сахӣ кист? Он кас, ки саховат кунад. Саховат яке аз хислатҳои хуби инсон ба шумор меравад. Чунин сифатҳои ахлоқӣ ба ҳар як шахс тааллуқ дорад, чунки инсон худ табиатан нек аст ва ӯ кӯшиш мекунад, ки ба эҳтиёҷманде мадад расонад. Лекин саховат бояд ба мақсади нек нигаронида шуда бошад. Дар акси ҳол, саховат маънии худро гум мекунад.

Даҳ рўзи аввали ин моҳи муборак раҳмат аст, даҳ рўзи мобайнаш мағфират ва даҳ рўзи охираш озодӣ аз оташи дўзах аст. Худованд ба фазлу карами худ ба муъминон раҳмати хешро арзонӣ медорад, чунки Ў Раҳиму Карим аст. Даҳ рўзи миёнаи ин моҳ мағфират ва бахшиши гуноҳон аст. Он касоне, ки гуноҳ ва хато содир кардаанд, ҳангоме ки тавба намуда, ба сўи Парвардигори худ рўй меоваранд, Худованд гуноҳонашонро мебахшад ва тавбаашонро мепазирад.