Шукри неъмат неъматат афзун кунад, Куфри неъмат аз кафат берун кунад.

Яке аз сабабҳои асосии шомил шудани ҷавонон аз рӯи саводи кофӣ надоштани онҳо аст, ки на саводи динӣ доранд ва на саводи дунявӣ. Барои мисол агар каму беш саводи динӣ дошта бошанд, яъне аз ақидаи мазҳаби Имоми Аъзам бохабар бошанд, ҳеч гоҳ ба чунин ҷараёнҳои ифротӣ шомил намешаванд.

Ҷомеи имрӯзаи ҷаҳонро хатарҳое фаро гирифтаанд, ки боиси аз байн бурдани халқу миллатҳо мегарданд. Пас мо мардуми ин миллати бофарҳангу соҳибтамаддунро лозим аст, ки ин неъмати Худодод, сулҳу субот ва амнияти сартосарии кишварамонро аз ҳар гуна зуҳуроти номатлуб ва иғвоангез ҳифз намоем.

Дини мубини Ислом тамоми ҳуқуқҳои асосии инсон- мусулмон ва ғайри мусулмонро дар ҳаёт ҳифз менамояд ва ҳамеша инсонро барои идора намудани нафси худ аз пойбанди ҳавову ҳавас будан амр менамояд.

Ибодат фақат намозу рӯза ва тасбеҳу зикр нест, балки ҳар кору амале, ки дар роҳи Худо бошад, ибодат аст.

Табаронӣ ривоят мекунад, ки марде назди Расули Худо (с) омаду гуфт: Ман ҷиҳод мехоҳам. Расули Худо (с) гуфтанд: Оё падару модарат ҳастанд? Он мард гуфт: Модарам ҳаст. Расули Худо (с) фармуданд: Ба модарат некӯӣ кун, вақте ки ин корро кардӣ, ту ҳаҷ, ҳам умра ва ҳам ҷиҳод кардаӣ». Дар ривояти дигар омадааст: «Лозим дор қадамашро, зеро ҷаннати ту он ҷост».