Ҳазрати Сулаймон (а) мисли дигар пайғомбарони Худо дорои муъҷизоти хоси худ буда, саргузашти ӯ аз тамоми пайғомбарон фарқ мекунад. Масалан, Худованд ба пайғомбараш – Сулаймон (а) пайғомбарӣ ва подшоҳиро дар як вақт дода буд, ки ба ягон пайғомбари дигараш надода буд.

Имрӯз терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ба амнияти ҷаҳон ва ҳар як сокинисайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ядроиро ба миёновардааст.

Дину шариат фиристод, то ҳаёти мардумро дар низом дарорад ва баҳри расонидани дину шариат Паёмбарро бо Қуръони карим баёнгар фиристод. Ва дуруд бар Муҳаммади Мустафо (с), ки саййиди паёмбарон аст ва роҳнамою роҳбари муъминон аст. Ва амини асрори рубубият аст ва баргузидаю бардоштаи ҳазрати Илоҳият аст. Ва бар ҷумлаи ёрон ва аҳли байти вай, ки ҳар яке аз эшон қудваи уммат аст ва баёнкунандаи роҳи шариат аст.

Ба ҳамагон маълум аст, ки бемории ВИЧ-СПИД (норасоии масунияти бадан) бемории ҳалокатбор буда, ҳар сол дар миқёси олам ҷони чанд миллион нафарро аз байн мебарад ва теъдоди гирифторони ин мусибат, ки онро «вабои аср» меноманд, сол ба сол зиёд мегардад.

Тамоми созмонҳои террористӣ, аз ҷумла, ташкилоти экстремистӣ-террористии ҲНИТ, ки фаъолияти он бо қарори Суди Олӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон манъ карда шудааст, зимни фаъолияти худ ба таври фаровон усули пинҳонкориро истифода мебаранд. Сабаби истифода бурдани усули пинҳонкорӣ махфӣ нигоҳ доштани ҳадафҳои ниҳоии худ ва бадин восита, ба чашми аҳли ҷомеа хок пошидан аст.

Тоҷикистони азизи мо яке аз давлатҳоест, ки сулҳу суботро барои шаҳрвандонаш таъмин кардааст. Дар тамоми минтақаҳои ҷумҳуриамон мардум озодона кор ва фаъолият мекунанд.