Эй мардум! Парвардигоратон яке аст ва падаратон низ якест. Ҳамаи шумо аз Одам ҳастед ва Одам аз хок офарида шудааст. Ҳеҷ арабе бар ғайри араб ва ҳеҷ сафедпўсте бар сиёҳпўст ба ҷуз василаи покӣ ва парҳезгорӣ бартарӣ надорад

Дар ҳақиқат то қабул шудани Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросим дар Ҷумҳурии Тоҷикистон” гузаронидани маросими мардумӣ хеле нигаронкунанда ба чашм мерасид.

Дар шароити имрўза ҳамарўза масъалаҳое бармехезанд, ки барои замонаҳои пеш умуман аҳаммият надоштанд. Яке аз ин муаммоҳои ахлоқӣ тавассути паёмакҳои телефонӣ додани талоқ аст, ки бино ба иттилои расонаҳои ахбор, хеле афзуда, боиси гуфтугўҳои зиёде шудааст.

Хислати накуе, ки бештар дар Қуръони карим мадҳ шудааст, ин тақвост. Ҳеҷ хайри деру зуд ва ошкору ниҳоне дида намешавад, магар ин ки тақво бо он алоқа дошта, барои он васила ва роҳнамо мебошад.

Сабаби ба дунё омадани мо аз овони кўдакӣ, тарбия дидан ва дар ҳама ҳолат доимо дар мадди назари онҳо будан, илму касб омўхтан, дар ҳолати беморӣ бедорхобӣ ва парасторӣ кардани мо волидони меҳрубон ҳастанд, ки дар баробари ин хидматҳои шоёнашон шукргузорӣ бар зиммаи мо фарзандон зарур аст.