Яке аз ахлоқи накӯ, ки имрӯзҳо хеле камранг шудааст, садоқат ва ростӣ ва ростгӯӣ аст. Аз сабаби он, ки вақтҳои охир ин ахлоқи ҳасана аз миёни мо доман кашида, қариб моро тарк намудааст, дар миёни ҷомеа нооромӣ ва нобоварӣ ба маротиб афзудааст.

Дар зиндагӣ инсон бо хулқу гуфтори нарму шево метавонад маҳбуби атрофиён шавад ва маҳз ҳамин хислати ҳамида сабаби иртиботу рафоқати ҳамешагии байни инсонҳо мегардад.

Вақте мо дар мавриди сулҳу субот ва аҳамияти ҳифзи ҳамаҷонибаи он сухан мегӯем, мебинем, ки ин масъала яке аз мавзуҳои меҳварии Қуръони карим низ ҳаст. Зеро мо дар Қуръони маҷид ва аҳодиси Паёмбари акрам (с) чандин ояту ҳадисҳоеро дармеёбем, ки мусулмононро ба сулҳу салоҳ, ҳимояи марзу бум, дӯстиву бародарӣ ва дигар корҳои шоиста даъват менамоянд.

Қабл аз таваллуди Паёмбар (с) падараш Абдуллоҳ ибни Абдулмутталиб, ки барои дидори тағоҳояш Банӣ Наҷҷор берун рафта буд, даргузашт. Ҳангоми таваллуди Паёмбар (с) ин муждаро ба ҷаддаш Абдулмутталиб доданд.

Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) дар шаҳри Маккаи мукаррама субҳи рўзи душанбе 12-уми Рабиул-аввал мувофиқ ба 20-уми апрели соли 571 мелодӣ ба дунё омадааст. Ў аз рӯйи насаб ба қабилаи қурайшиҳо, ба Банӣ Ҳошим мансуб аст.

Паёмбари гиромӣ Ҳазрати Муҳаммад (с) мояи ифтихори башарият аст. Чаҳордаҳ қарн инҷониб бузургтарин олимон ва файласуфони ҷаҳон, номдортарин мутафаккирон ва донишмандон, ки ситорагони осмони илманд, ҳамвора аз пайи ў мераванд ва бо камоли фурўтанӣ ба ў мегўянд: «Ту инсоне ҳастӣ, ки мо аз пайравиямон бо ту ифтихор дорем».