«Худо ононеро, ки аз мисли шумо имон овардаанд ва ононеро, ки ба онҳо илм ато карда шудааст, ба мартабаҳо баланд кунад».

Чизе, ки ҳамеша дар тӯли таърих тақозои башарият ба он заррае кам нашудааст, таълиму тарбия аст ва ин эҳтиёҷот ҳанӯз ҳам идома дорад ва дар оянда низ идома хоҳад ёфт, чунки инсоният доиман барои зиндагии дуруст, даст ёфтан ба касбу ҳунар ҳамчун манбаи ризқу рӯзӣ, барои фаро гирифтани илму маърифат ҳамчун василаи расидан ба камолот ниёз ба мураббию омӯзгор дорад.

Балх дар васияти асҳоб фармудааст: Ман шуморо ба тақвои Худо дар сирру ниҳон, ба камии таому хоб, камии сухан ва тарки гуноҳ, давоми рӯза, давоми қиём ,тарки шаҳавоти бардавом , таҳамул бар дурӣ аз ҳама мардум , тарки ҳамнишинӣ бо аҳмақон, ҳамнишини бо солеҳон васият мекунам.

Худованд баъд аз он ки Одам (а) -ро офарид ба ў номҳои ашёҳоеро омўхт, ки ҳатто фариштагон аз донистани онҳо оҷиз буданд. Ин дониши Одам(а) буд, ки ўро аз фариштагон бартар кард ва мавриди эҳтиром ва икроми хосси онҳо қарор гирифт.

Пас ҳар инсони соҳибдил бо фаросат дархоҳад ёфт, ки модоме Худои таъоло аввалин инсонро ба оиладорӣ тарғиб намуд, бояд дар ҳифзи он кӯшид. Инчунин Паёмбари акрам саллаллоҳу алайҳи ва саллам дар хитоби худ ба ҷавонон фармуданд:“Эй гурӯҳи ҷавонон! Ҳар касе аз шумо тавони издивоҷ дошта бошад, пас издивоҷ намояд”

Закот яке аз аркони Ислом буда дар бисёре аз оятҳои Қуръон бо намоз якҷо зикр шудааст. Худованд мефармояд: «Ҳаргиз гумон набаранд касоне, ки ба он чи Худованд ба онҳо додааст, бахилӣ мекунанд, ин кор барояшон хуб аст. Балки ин кор барояшон хеле бад аст. Он чизеро, ки бахилӣ кардаанд, рўзи қиёмат дар гарданашон овезон карда мешавад» (Сураи «Оли Имрон», ояти 180).