Аз дидгоҳи ислом, моҳияти издивоҷ як қарордод ва паймон бо шароити вижа аст. Ин паймон ва қарордод афзун бар ин ки аз истиҳкоми хос бархурдор аст, дорои як арзиш ва манзалати илоҳӣ мебошад ва дар сатҳи дигар қарордодҳои иҷтимоӣ қарор намегирад то сарфан аз қавоиди умумӣ он қарордҳо пайравӣ кунад.

Аз нигоҳи луғавӣ калимаи «салом» «سلام» аз забони арабӣ гирифта шуда, маънояш «саломатӣ», «амният ва сулҳ» мебошад. Форсзабонҳо саломро «дуруд» тарҷама карданд, ки хеле мувофиқ мебошад. Ислом лафзи саломро барои «ҳадия» интихоб намудааст.

Эй касоне, ки имон овардаед, ба сўи Худованд тавбаи насўҳ намоед. Шояд Парвардигоратон гуноҳҳони шуморо кафорат намояд ва шуморо дохили биҳиште гардонад, ки аз зери дарахтони он ҷўйҳо равонанд

Кадом мусулмоне дарахте бишинонад ё зироате бикорад (яъне кишоварзӣ кунад), парранда, инсон ва ё ин ки чорпое аз он бихӯрад, дар номаи аъмоли он банда садақа навишта мешавад

Худованди карим барои ҷавонон як нерўи ҷисмонӣ ва фикрие додааст, ки аз калонсолон хеле бартарӣ доранд. Агарчи калонсолон дар илму таҷриба аз онҳо пештаранд, вале ғолибан аз нигоҳи ҷисмонӣ ва ирода қавӣ нестанд ва наметавонанд корҳоеро анҷом диҳанд, ки ҷавонон ба он метавонанд даст зананд.

«Амалҳои даҳшатноки террористӣ, ки солҳои охир дар гӯшаҳои гуногуни олам содир гардида, боиси марги ҳазорон одамони бегуноҳ шуда истодаанд, возеҳ нишон медиҳанд, ки терроризм имрӯзҳо ба таҳдиди воқеиву ҷиддӣ ба амнияту суботи ҷаҳон ва пешрафти инсоният табдил ёфтааст».