Амн неъмати бузурге аст, ки ҷумла Паёмбарон (дуруду салом ба онҳо) ҳамеша барои пайравони худ онро аз Худованди меҳрубон талаб кардаанд.

Ба гуфтаи олимони соҳаи тиб машқу варзиш дар нашъунамои ҷисми инсон нақши муҳим мебозад. Агар зоҳиран варзиш рагу пайвандро кушода, мушаку бофтаҳоро қавӣ созад, аз тарафи дигар ба фаъолияти узвҳои мухталиф, амсоли дил, гурда, ҷигар, шуш, меъда ва сутунмӯҳра низ таъсир мерасонад. Машқу тамриноти муайяне вуҷуд дорад, ки ба нерӯманд шудани ҷисми мо кӯмак менамояд. Бо вуҷуди фоидаи зиёд доштани варзиш на ҳар кас барои машқу тамрини ҳамарӯза вақту имконият меёбад. Аммо хондани намоз чунин фаъолияти ҷисмониест, ки эҳтиёҷи ба варзиш доштаи баданро таъмин мекунад ва ба сабаби соддагӣ ҳар кас метавонад дар ҳар синну сол онро анҷом диҳад.

«Ас-саводу-л-Аъзам» яке аз сарчашмаҳои қадими мардуми Хуросону Мовароуннаҳр дар баёни ақоиди аҳли суннат ва ҷамоат буда, соли 290 ҳ./902-903м. бо супориши амир Исмоили Сомонӣ ва бо машварати фақеҳони бузурги Мовароуннаҳр аз тарафи имом Абулқосим Исҳоқ ибни Иброҳим Ҳакими Самарқандӣ (ваф. 342 ҳ./953 м.)

«Худо ононеро, ки аз мисли шумо имон овардаанд ва ононеро, ки ба онҳо илм ато карда шудааст, ба мартабаҳо баланд кунад».

Чизе, ки ҳамеша дар тӯли таърих тақозои башарият ба он заррае кам нашудааст, таълиму тарбия аст ва ин эҳтиёҷот ҳанӯз ҳам идома дорад ва дар оянда низ идома хоҳад ёфт, чунки инсоният доиман барои зиндагии дуруст, даст ёфтан ба касбу ҳунар ҳамчун манбаи ризқу рӯзӣ, барои фаро гирифтани илму маърифат ҳамчун василаи расидан ба камолот ниёз ба мураббию омӯзгор дорад.

Балх дар васияти асҳоб фармудааст: Ман шуморо ба тақвои Худо дар сирру ниҳон, ба камии таому хоб, камии сухан ва тарки гуноҳ, давоми рӯза, давоми қиём ,тарки шаҳавоти бардавом , таҳамул бар дурӣ аз ҳама мардум , тарки ҳамнишинӣ бо аҳмақон, ҳамнишини бо солеҳон васият мекунам.