«Он зоте, ки бароятон заминро қароргоҳ гардонида, осмонро бино намудааст ва шуморо ба сурате дароварда, беҳтарин суратро бароятон додааст ва бароятон аз тамоми хушиҳо рўзӣ додааст, ин аст Парвардигори шумо. Пас бисёр бо баракат аст Худованд, Парвардигори оламиён» (сураи «Ғофир», ояти 54). Боз мефармояд: «Оё надидед, ки Худованд бароятон он чиро дар замину осмонҳост ром намудааст ва неъматҳои ошкору ниҳонашро бар шумо арзонӣ дошт»

Шаъбон моҳи ҳаштумини соли ҳиҷрииқамарист. Ин моҳ дорои баракот ва фазоили бешуморе аст. Расули акрам (с) фармудаанд: «Шаъбону шаҳрӣ ва Рамазону шаҳруллоҳ». Яъне: Шаъбон моҳи ман ва Рамазон моҳи Аллоҳ аст. (Дайламӣ). Дар ҳадисе омадааст, ки Расули акрам (с) бо дидани ин моҳ, ин дуоро мехонданд: «Аллоҳумма борик лано фӣ Раҷаба ва Шаъбона ва баллиғно Рамазон». Яъне: Парваридгоро, моҳи Раҷаб ва Шаъбонро барои мо муборак гардон ва ба саломатӣ моро ба Рамазон бирасон.

Аз оғози густариши Ислом аҳли куфр пайваста машғули тавтеа ва ихтилофангезӣ будаанд, ки дар ин бора далолати ояти Қуръон ҳам вуҷуд дорад:

ак-чаки борони найсон оварад нуру сафо, Ҳам шифои дардҳо оромиши Наврўзи мо

Исро ва Меъроҷ - сафари шабона ва боло рафтан аст. Ин сафари шабонаи Паёмбари Худо ҳазрати Муҳаммад (с) аз Масҷидулҳаром ба Масҷиди Ақсо ва баромадани ӯ ба осмон мебошад.

Дар раванди ҷаҳонишавӣ барои рушду амнияти ҷомеаи муосир фаъолияти ҳизбу ҳаракатҳои ғайриқонунии динӣ ва ифротгароӣ таҳдиди калон дошта, барои густариши давлатҳо ва созмонҳои бонуфузи ҷаҳонӣ муаммоҳои зиёд ташкил намуда истодаанд. Бояд қайд намуд, ки имрӯзҳо тамоми ҷомеаи башариро зуҳуроти номатлуби шомилшавии ҷавонон ба ҳаргуна ҳизбу ҳаракатҳои ифротгароӣ ба ташвиш оварда он ба масъалаи доғи рӯзи ҷомеаи ҷаҳонӣ табдил ёфтааст.