Мутаасифона то ҳол дар олам бадхоҳоне ба мисли Кабириҳо ҳастанд, ки барои расидан ба манфиатҳои ғаразноки худ ба мардуми ватани худашон ҳам парвое надоранд.

Худованд мўъминонро дар бисёр оятҳои қуръонӣ барои кори нек ва хайру саховат намудан ба ятимону бечорагон амр менамояд. Дар сураи «Бақара» ояи 215 мефармояд: «Мепурсанд туро (эй Муҳаммад (с)) аз кадом навъ мол эҳсону харҷ кунанд. Бигў он молеро харҷ кардед, пас (даставвал) ба модару падар, хешовандон, ятимону дарвешон ва мусофиронро ва он чиро хайру эҳсон кунед, Худо ба он доност».

Аз назари таълимоти шариат дўст доштани Ватан, дифоъ ва ободонии он қарзи ҳар як мусулмон ба ҳисоб меравад. Худованди тавоно дар Қуръони карим ба Ҳазрати Мустафо (с) дар мавриди ватан чунин фармудааст: «Ба дурустӣ Он, ки Қуръонро бар ту фарз кард, албатта, туро ба ҷои бозгашт бозгардонанда аст». (Сураи «Қасас», ояти 85)

Дар ҷамъияти мо агар касе як кори ношоямеро бикунад, ўро беҳаё мегўянд ва ин ба ў хеле сахт мерасад, зеро беҳаёӣ аз хислатҳои хеле бади инсонист. Зану мард, пеш аз ҳама бояд аз Худо ва муҳит шарм кунанд. Ин хислат аз зумраи он хислатҳоест, ки ҳам зебандаи занон асту ҳам зебандаи мардон.

Худованд ҳастиро барои инсон офарид ва тамоми шароити зиндагиро дар олам фароҳам намуд, то инсон ба таври шоиста дар он зиндагӣ кунад. Аз тарафи дигар инсонҳоро ба гунае офаридааст, ки онҳо ногузиранд дар шакли ҷомеаҳо зиндагӣ кунанд. Пас дар дунёи инсонҳо ҷомеаҳо падид омад ва инсонҳо дар шаклҳои гуногун бо якдигар дар иртиботу муомила қарор гирифтанд.

Инсоф, ки аз зеботарин хислатҳои ахлоқист, ба маънои адолатварзӣ, иқрор ба ҳуқуқи мардум ва адои онҳо буда, инчунин ба маънои ҳар хайреро, ки барои худ мехоҳӣ, барои дигарон ҳам хостан ва ҳар зараре, ки барои худ намеписандӣ барои дигарон низ написандидан аст.