Аслан аз рӯи ҳикмат ҳакимони дунё илму маърифатро ба нуру зиё ва ҷаҳлу беилмиро ба зулумоту торикӣ ташбеҳ мекарданд ва аз ин ҷониб олимону хирадмандонро аҳли зиё ном карданд. Дар ин айёми ҷашни Наврӯзи муборак рӯ ба рӯ шудани аҳли зиёи кишвар бо Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон мухтарам Эмомалӣ Раҳмон як тафоули нек аст.

Борҳо ин сухани Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро шунидем, ки гуфта буданд «Террорист ватан, модар ва дину оин надорад». Ҳақ ба ҷониби ин абармарди таърихӣ аст. Гурӯҳи ифротии “Паймони миллӣ” ҳеҷ гоҳ дилаш ба ватан намесӯхт ва намесӯзад, инчунин парвои миллат ҳам надорад, агар парвои модару зан медошт, дар рӯзҳои гузашта ҳазорон мардро, ки аксарашон фарзанд дошт, фиреб дода, ба майдонҳо намекашид ва сабаби марги ҳазорҳо падару фарзанд намешуд.

Имрӯз роҳбарони ҷараёни ифротие бо номи “ПМТ” худро ғамхори ватану мардум ва ҳамсоя нишон дода, аммо ба ғайри дурӯғ, иғвоангезӣ ва эҷоди тафриқаву низоъ ва душманӣ дигар амале аз намеояд. Бо таваҷҷуҳ ба ин роҳбарони бемағзи наҳзатӣ гуфтаниам, ки аз он ки ту хукумати Тоҷикистонро аз беаҳамиятӣ нисбат ба бемории сироятии коронавирус, ки имрӯз, ҷаҳонро ба ташвиш овардааст, ҳарф мезанӣ, ҳол онки хушбахтона ин вабо ба Тоҷикистон наомадаст.

Мегӯянд,ки инсонҳоро на беморӣ балки тарсу ваҳм аз беморӣ бештар ба ҳалокат мебарад. Зеро тарс қудрати маҳв кардани инсонро дорад, ки ягон яроқи замонавӣ онро иваз карда наметавонад. Аз ин рӯ оромии руҳӣ ва хотири ҷамъ ба инсон нерӯи тоза мебахшад ва умеди зинда будан ва зиндагии хуб доштанро дар дили инсон бедор нигоҳ медорад.

“Ӯст, ки шуморо аз замин падид овардааст ва хост, ки онро обод гардонед”. Аз ин оят маълум мешавад, ки кори дунё низ, аз ҷумла обод кардани роҳ, пул, мактаб, беморхона, неругоҳ ва ё шинондани дарахт, ободу зебо кардани ҷойҳои ҷамъиятӣ ва дигар амалҳои монанди инҳо дар назди ислом арзишҳои волое доранд.

Иди Наврӯз ин ҷашни оғози баҳор ва соли нави мардуми форсу тоҷик мебошад. Наврӯз дар луғатҳо ба маънои рӯзи нав ва тоза, рӯзи нахустин, аввали рӯзҳои сол, яъне рӯзе ки соли нав аз он оғоз мегардад, омадааст.