Шукронаи неъмати истиқлолияту ваҳдат, ки имрўзҳо халқи эҷодкори мо дар рушди давлатдории миллӣ қадамҳои устувори худро гузошта истодааст. Алҳамду лиллоҳ имрўз 97% мардуми сарзамини мо дини Исломро пайравӣ менамоянд ва аҷдодони баору бономуси мо тибқи тавону истеъдоди фитрии хеш саҳми хешро дар рушду пешрафти дини мубини Ислом бо ҳарфҳои заррин навиштаанд.

Таърих гувоҳ аст, ки дар ҳама давру замон дилхоҳ кишвар фақат дар сурати фароҳам будани сулҳу ваҳдат рушду тараққӣ менамояд. Ва мусалламан, ибораҳои сулҳ, ваҳдат, оромӣ, осудагӣ, истиқлолият ва ватандорӣ барои ҳама халқу миллатҳо мафҳумҳои хеле арзишманд ё худ, муқаддас маҳсуб меёбанд, аз ҷумла барои миллати сулҳхоҳи мо.

Одамиятро аз ҳайвон бо шуураш фарқ мекунанд. Донишҳо, ба инсон роҳ нишон медиҳанд, то ҳамин сифати инсонияшро тақвият диҳад ва дар замин хулқи ҳайвонӣ нагирад. Одам буданашро фаромӯш насозад. Одам дар рӯзи сахтӣ одамро мешиносад, одамияташро дарк менамояд. Пайдо шудани вабои ҳамагири коронавирус ё КОВИД-19 як имтиҳон аст, ки имрӯз ба сари башарият омадааст, аммо ҳатман мегузарад. Вале одаму одамгарӣ дар ин лаҳза мемонад.

Ҳамду сано Худовандеро, ки моро ба беҳтарин сурат офарид ва ба мо неъматҳои фаровон ва ақлу тадбир ато намуд. Худованди яктову беҳамто, ки бо фазлу карами худ оятҳову нишонаҳое ба мо нишон дод то бо ақлу тадбир роҳи ҳидояту наҷотро пайдо намоем. Дуруду саломи бепоён бар ҳазрати Муҳаммади Мустафо (с) ва бар хонадони поку ёрону пайравонаш бод.

Оре, ростию ростгўӣ ва росткорӣ фазилатҳои хуби инсонианд. Агар инсон дорои ин хислатҳои бузург бошад, дар ягон давру замон обрўю эътибор ва бузургию соҳибиззатии хешро аз даст нахоҳад дод. Ростгўӣ ва росткориро ягон амали дигар паноҳ карда наметавонад. Ҳақиқат дар ҳамаи мавридҳо рўзе боло мебарояд. Ростӣ, яъне ҳақиқат хамеша манбаи осудаҳолӣ, ободӣ, озодӣ ва салоҳият аст.

Имрӯзҳо, ки хотири мардум нороҳат асту ҳама ҷон дар каф гирифта, бо вабо мубориза мебарад, аъзоёни ТТЭ ҲНИ, ТЭ “Гурӯҳт24”, ТТЭ ПМТ бошанд дар фикри ноором кардани ҷомеа шудаанд, ки ин бисёр ҳам хислати пасти онҳоро нишон медиҳад. Зеро ин тоифаи наҳзатӣ, ки имрӯз дар хориҷ аз кишвар зиндагӣ мекунанд аз воқеият дуранд ва аз ҳоли миллат бехабаранд.