Аз назари таълимоти шариат дўст доштани Ватан, дифоъ ва ободонии он қарзи ҳар як мусулмон ба ҳисоб меравад. Худованди тавоно дар Қуръони карим ба Ҳазрати Мустафо (с) дар мавриди ватан чунин фармудааст: «Ба дурустӣ Он, ки Қуръонро бар ту фарз кард, албатта, туро ба ҷои бозгашт бозгардонанда аст». (Сураи «Қасас», ояти 85)

Дар ҷамъияти мо агар касе як кори ношоямеро бикунад, ўро беҳаё мегўянд ва ин ба ў хеле сахт мерасад, зеро беҳаёӣ аз хислатҳои хеле бади инсонист. Зану мард, пеш аз ҳама бояд аз Худо ва муҳит шарм кунанд. Ин хислат аз зумраи он хислатҳоест, ки ҳам зебандаи занон асту ҳам зебандаи мардон.

Худованд ҳастиро барои инсон офарид ва тамоми шароити зиндагиро дар олам фароҳам намуд, то инсон ба таври шоиста дар он зиндагӣ кунад. Аз тарафи дигар инсонҳоро ба гунае офаридааст, ки онҳо ногузиранд дар шакли ҷомеаҳо зиндагӣ кунанд. Пас дар дунёи инсонҳо ҷомеаҳо падид омад ва инсонҳо дар шаклҳои гуногун бо якдигар дар иртиботу муомила қарор гирифтанд.

Инсоф, ки аз зеботарин хислатҳои ахлоқист, ба маънои адолатварзӣ, иқрор ба ҳуқуқи мардум ва адои онҳо буда, инчунин ба маънои ҳар хайреро, ки барои худ мехоҳӣ, барои дигарон ҳам хостан ва ҳар зараре, ки барои худ намеписандӣ барои дигарон низ написандидан аст.

Суннат ва арзишҳои ахлоқиву маънавию динии мардумони оламро ваҳдату якдигарфаҳмӣ ташкил дода, инсонҳо дар доираи ин арзишҳо бо ҳусни тафоҳум зиндагӣ мекунанд. Мусаллам аст, ки ҷавҳар ва меҳвари аслии дини мубини Ислом низ ҳамзистиву тарғиби ваҳдату иттиҳод ва шукргузорӣ ба оромиву амният ва суботи саросарӣ маҳсуб меёбад.

Имрӯзҳо ҷаҳон рӯйдодҳои хатарзо, буҳронҳо ва офатҳои сиёсӣ, иҷтимоӣ ва инсониро аз cap мегузаронад, ки чунин буҳрон ва офатҳо ба олами ислом таъсири бештар дорад ва ба ин таъсироти мушкилзо ва мусибатовар буҳронҳои мухталиф, хусусан даргириҳои маргбор, интишори терроризм дар саросари кишварҳо, монанди Афғонистон, Либия, Сурия, Ироқ ва ғайра дохил мешаванд.