Бемории сироятии коронавирус бори дигар нишон дод, ки миллати сарбаланди тоҷик метавонад бо дурандешиву иттиҳоду сарҷамъӣ бар ҳар офату даҳшате пирӯз гардад. Ҳарчанд чунин иттиҳоду сарҷамъии миллӣ ба тоифае аз қабили саркардагони наҳзатӣ писанд несту фиғони онҳоро ба фалак мекашад.

Оре, инсон бузургтарин насли бошуурест, ки махз тавассути аклу хирад, илму маданият, фархангу адаби худ аз дигар офаридахои Офаридгори бузург тафовут дорад. Инсон — фардиятест, ки дорои акду заковати бузург буда мебинад, мешунавад, дарк мекунад ва хамаи дидаву шунидахояшро бо ёрии аклу идрок натичагирй намуда, худро аз бадию ночурихо дар канор мегирад. Махз, хамин канорагирихо инсони комилро дар зиндагй сохибмаърифат, бомаданият ва бузургдил мегардонад.

Бузургтарин қудратҳои ҷаҳонӣ натавонистанд, аз он раҳоӣ ёбанд. Давлати қудратманде, ки даъвои кадхудоии дунёро дошт, ё кишваре, ки сесад сол Ҳиндустони бузургро таги чанголи оҳанин гирифта буд, мамлакате, ки роҳро ба сӯйи қитъаи Амрико кушода буд ва дигар кишварҳои бою сарватманд миллионҳо бемор ба бор оварданд. Даҳҳо ҳазор нафар шаҳрвандони онҳо ҷонҳои худро бар асари ин сироят бохтанд.

Моҳи Рамазон моҳи меҳмонии Худост. Ҳар кас худро барои ин меҳмонӣ беҳтар омода карда бошад, аз хони густурдаи лутфу карами Илоҳӣ бештар баҳраманд хоҳад шуд. Ҳар кас дар ин меҳмонӣ муаддабтару оростатар бошад, соҳибхона ба ў лутфу навозиши бештар хоҳад дод.

Дар моҳи Рамазон шабе ҳаст бо номи шаби Қадр, ки дар назди Худованд аз ҳазор моҳ беҳтар ва боарзиштар аст. Шабе, ки дар миёни осмону замин ва башарият бо олами улвӣ ва фариштагон робитаи бевоситае барқарор гардид ва дар он нузули Қуръон бар дили поки охирин паёмбари Худо Ҳазрати Муҳаммад (с) оғоз гардид. Шабе, ки ҷаҳони ҳастӣ бо шодмонии нотакроре онро пешвоз гирифт ва ҳодисаеро бо он азамат ва шукӯҳ ҳаргиз надида буд.

Ғизои дуруст. Ба хотири тани солиму бардам доштан ҳатман ба он чизе, ки мехўрему менўшем, бояд диққати ҷиддӣ диҳем. Худованди бузург дар Қуръони карим дар ин маврид фармудааст: “Эй одамон! Аз он чизҳое, ки дар замин мавҷуданд, танҳо чизҳои пок ва Аллоҳ иҷозатдодаро бихўред. (Сураи “Бақара”, ояти 168)