Мавзўъи Қуръони карим мавзуъест, ки аз гузашта ҳатто аз замони саҳоба ва тобиъин мавриди таваҷҷуҳи уламо ва бузургони муфассирин буда, ҳанўз ҳам уламои Ислом дар ҳар асру макон ба он, хусусан дар боби эъҷоз ва балоғату фасоҳати беҳамтои он таваҷҷуҳ доранд.

Дини мубини Ислом комилтарин дини осмонӣ буда посухгўйи тамоми паҳлўҳои зиндагии инсон мебошад. Ислом ҳамеша мавзўъҳоеро, ки барои покию тозагӣ, ҳифзи саломатӣ ва тарзи ҳаёти солим ба мо кўмак менамоянд, дастгирӣ мекунад. Расули Худо (с) дар баёни аҳаммияти назофати беҳдошти тан ва робитаи он бо буъди маънавии инсон фармуд: “Назофат аз имон аст.

Имрўзҳо тамоми башариятро, новобаста аз ирқу нажод, тараққиёту таназзул, сохторҳои иҷтимоӣ ва пасту баланди сатҳи зист ва махсусиятҳои ҷуғрофӣ, хулоса, бидуни фарқиятҳо дар киву чӣ буданҳо сироятшавии бесобиқа ба коронавирус, як балои то ҳол номаълум ва номафҳум фаро гирифтааст.

Яке дар биёбон саге ташна ёфт, Бурун аз рамақ дар ҳаёташ наёфт. Кулаҳ далв кард он писандидакеш, Чу ҳабл андар он баст дастори хеш.

Имон ва эътиқод дар зиндагии инсони мусулмон нақши басо бузург ва муҳим дорад ва саодати ў дар дунё ва охират ба ин арзиши маънавӣ вобаста аст. Маънои луғавии «имон» «бовар намудан ба чизест». Маънои истилоҳияш «имон ба забон иқрор намудан ва ба дил тасдиқу бовар кардан аст, ки Аллоҳ таъоло Якка ва Ягона ва Муҳаммади Мустафо (с) Паёмбари барҳақ аст».

Калимаи садақа дар забони форсӣ аз 4 ҳарф иборат аст. Ҳарфи «сод» соҳиби худро аз тамоми мушкилоти дунё ва охират нигоҳ дорад, «дол» бошад соҳибашро ба раҳмати Ҳаҷ таъоло далолат ва роҳнамоӣ кунад, «қоф» соҳиби худро ба раҳмати Худо қариб ва наздик гардонад, «ҳо» соҳиби худро ба корҳои нек ҳидоят ва роҳнамун менамояд.