Дар ибтидои солҳои 80-ум дар Тоҷикистон гурўҳе пайдо гашт, ки дар байни мардум таблиѓот бурда, одамонро гўё ба сўи дини Ислом даъват мекард. Чун сухан аз номи Ислом мерафт, мардум оҳиста-оҳиста ба даъвати онҳо фирефта мешуданд.

Миллат ин бор номаи сарнавиштро на бо дасти бегона, балки бо дасти худ навишт ва баъди ҳазор сол Исмоили сониро пушту паноҳи худ ёфт.

Тағйирёбии иқлим ба қатори ҷиддитарин масъалаҳои глобалӣ дохил шуда, тамоми сокинони кураи Заминро ба ташвиш овард. Бино ба маълумоти ниҳодҳои соҳавии Созмони Милали Муттаҳид, то охири даҳсолаи ҷорӣ ҳудуди ду миллиард ва то соли 2030 зиёда аз 40 дарсади аҳолии рӯйи Замин ба мушкили камбуди об дучор хоҳад гардид, ки ин проблема бар асари тағйирёбии иқлим ва оқибатҳои он ба вуҷуд меояд.

Мубориза бо ифротгароии динию мазҳабӣ раванди басо нозук ва ҳассос аст. Барои безарар кардани як ифротгаро ҳуҷраи маҳбас кифоят аст, аммо барои ифротгаро нашудани як нафар тамоми қувваи давлат: оила, мактаб, маориф, воситаҳои ахбори омма, масҷид, коргоҳ, неруи ҳарбӣ, тасмимҳои амниятӣ ва ғайра зарур мебошанд.

Дарди ихтилофу тафриқа ҷавонони мусулмонро чунон фаро гирифтааст, ки сарчашмаи он амалкарди доиёнест, ки бо роҳи сӯиистифода аз арзишҳои ислом онҳоро ба душмани ҳамдигар табдил дода, сабаби дур шудан аз муқаррароти мазҳабии худ мегарданд.

Ба андешаи аксарияти донишмандон “ал-Ҷомеу-с-Саҳеҳ” бузургтарин шоҳкории Имом Бухорӣ буда, баъд аз Қуръон саҳеҳтарин китоб дар фарҳанги мусулмонӣ ба ҳисоб меравад. Китоби мазкур дар тӯли қарнҳо аз ҷониби донишмандон мавриди пажӯҳиш ва баррасӣ қарор гирифта, бар сиҳатии аҳодиси он итминони комил ҳосил шудааст.