Оре, ҳақ бар ҷониби муаллифи ин мисраҳост, саодатмандии мардум ва ободию пешравии ҳар як мамлакат аз муносибати мутақобилаи кишварҳои ҳамсоя вобастагии калон дорад. Ҷумҳурии Тоҷикистон бо Ҷумҳурии Қирғизистон дар ҳамсояги қарор доранд, вале имрӯзҳо ба назар мерасад, ки аз ҷониби бародарони ба мо дӯсту ҳамсоя амалҳои нанговари рух дода истодааст, ки сабаби ба ҳалокат расидани шаҳрвандони Тоҷикистон гашта истодааст.

Асосан инсон робитаи моддӣ ва маънавии фаровоне бо зодгоҳи худ дорад ва таърихи зиндагиаш бо он пайванди ҷудонашавандае пайдо кардааст. Ҳамин пайванд сабаби алоқаи ӯ ба Ватан мешавад ва ҳамин алоқа сабаби ҳифз, дифоъ, бунёд ва ободии он (Ватан) мегардад.

Дар Ганҷинаи дастнависҳои шарқии Академияи илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон таҳти шумораи 5570 ва 4384 ду нусхаи нодири Қуръони карим маҳфуз аст, ки он шомили матни асл ва тарҷумаи форсии тоҷикии таҳтуллафзӣ аст. Дастнависи шумораи 5570 ҳарчанд ноқис бошад ҳам, вале бисёр қадимӣ аст ва муҳаққиқон онро аз рӯи навъи қоғаз ва ҷилдбандӣ ба охири асри XII, яъне пеш аз ҳуҷуми муғул мансуб донистаанд.

Имрӯз ҳамагон хуб дарк намудаанд, ки Қонуни мазкур дар таъмини низоми мақсаднок ва самараноки буҷети хонаводагӣ, танзими муносибатҳо дар оила ва ҷомеа, дар маҷмӯъ дар фароҳам овардани зиндагии шоистаи ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон нақши муҳим дорад.

Сулҳу салоҳ ва амну субот барои тамоми аҳли башар неъмати бениҳоят бузург ҳисоб меёбад. Инсон ҳаёти хешро бе ин тинҷиву оромӣ наметавонад бо тариқи саодатмандиву пурсамар гузаронида бошад.

Дини муқаддаси Ислом ба хотири ҳифзи одамон тамоми дарҳои ҷабру ситамро бастааст ва пайравони худро ба сулҳ, ваҳдат ва ҳамбастагӣ, садоқат ва доштани равобити ҳасанаи фардӣ ва иҷтимоӣ одат медиҳад, то ҳеҷ кас бо доштани неруи имонӣ натавонад ҳаққи ҳамсояро поймол намояд.